Так сказаў Заратустра

Калі Заратустру споўнілася трыццаць гадоў, пакінуў ён радзіму і роднае возера і падаўся ў горы. Там ён шчасціўся з духу свайго і адлюдненасці і не стамляўся ад гэтага цэлых дзесяць гадоў. Але нарэшце перамянілася ягонае сэрца, — і аднаго разу раніцай, прачнуўшыся на золку, ён устаў перад сонцам і так сказаў да яго: О вялікае свяціла! У чым было б тваё шчасце, калі б не было ў цябе тых, каму ты свеціш? Дзесяць гадоў ты ўзыходзіла над маёй пячорай: ты стамілася б ад свайго святла і руху, каб не я, каб не мой арол і не мая змяя. Але кожнае раніцы мы чакалі цябе, прымалі шчодрасць тваю і мілаславілі цябе за гэта. Глянь! Я ўжо стомлены сваёю мудрасцю, як пчала занадта вялікім узяткам; і вось — мне патрэбныя рукі, каб разамкнуліся да мяне. (Заратустрава прадмова, фрагмэнт)

• Месца выхаду: Мінск
• Дата выхаду: 1994
• Перакладчык: Сёмуха Васіль
• Выдавец: Мастацкая літаратура
• Памеры: 367 с., 16 см
• ISBN: 5-340-01197-6
• Катэгорыя: Філязофія, Мастацкая літаратура, Пераклады
• Кнігазбор: Kamunikat.org, Каталёг MiOKB
• Інвэнтарныя нумары: MiOKB — 857
• Дадатковая даведка: Пераклад зроблены з выдання: Nietzsche F. Also sprach Zaratustra: Ein Buch fuer Alle und Keinen. Insel Verlag. http://www.knihi.com Выданьне публікуецца тут за ласкавай згодай Васіля Сёмухі