- Kamunikat.org
- Бібліятэка
- Кнігазборы
- Калекцыі
- Іншае
У зборнік увайшлі вядомыя беларускія народныя казкі ў апрацоўцы Алеся Якімовіча: «Лісіца-хітрыца», «Пшанічны каласок», «Жаронцы», «Сынок з кулачок», «Удовін сын», «Іван Світаннік» і іншыя.... Болей »
Беларускія перадачы "Пад знакам Пагоні" зьяўляюцца ў эфіры Радыё Беласток кожны дзень: панядзелак-чацьвер 18:45 - 19:00, пятніца 18:30 - 19:00, субота 18:30 - 18:45, нядзеля 8:30 - 9:00. Śpiewają po białorusku, choć nie wszyscy uczą się języka białoruskiego. W audycji powiemy m.in. o jubileuszu zespołu... Болей »
Неяк Ясь у дзень асенні сек у лесе дровы. Раптам чуе - дзіўны лямант. Совы?.. Ой, не совы?.. У пару такую совы спяць яшчэ, вядома. Крык, здаецца, чалавечы, там, за бураломам...... Болей »
Вольга Іпатава нарадзілася 1 студзеня 1945 года ў гарадскім пасёлку Мір Карэліцкага раёна Мінскай вобласці. Паэт, празаік. Скончыла філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага універсітэта ў 1967 годзе, Літаратурны інстытут імя М. Горкага ў 1978 годзе. Працавала настаўніцай у школе, таваразнаўцам у... Болей »
"Казка за казкай, за годам год з ёй вырастае маленства род. Ды не старэе казачны свет: з ім чарадзейства заўжды і сакрэт",- з такой своеасаблівай эадушэўнасцю прадстаўляе сваю кнігу паэтычных казак вядомы беларускі паэт Раман Тармола-Мірскі.... Болей »
Ігар Пракаповіч, Казка пра ваяўнічага камара. Серыя «Казкі роднага краю». Для малодшага школьнага ўзросгу, Таварысгва Беларускай Мовы, Паставы 2011... Болей »
Жылі ў адным краі моцныя і прыгожыя людзі. І бралі яны сабе жонак – прыгожых і ласкавых, з якімі нараджалі дзяцей. Як хлопчыка – то род лічыўся па мячы, як дзяўчынку – па кудзелі. І кожны з іх меў свой знак, які перадаваўся ад бацькі да сына. (фрагмент)... Болей »
Жыў у адным краі князь – Ванька Жахаў. Кіраваў ён сваім княствам жорстка: каго ў цямніцу пасадзіць, каго да слупа ганебнага прыкуе, а рэшту абкладаў аброкамі непамернымі. Але як любіць каго, дык дровы секчы запросіць, кавун падорыць або харомы белакаменныя. За тое яго шанавалі і баяліся. (фрагмент)... Болей »
— Бачыш лясок? За ім ужо была Польшча. Мішка Марыновіч зацягваецца цыгарэтай, цісне на газ, і спіна Сцяпанава ўціскаецца ў прыслон сядзення. Цёмна-зялёная сцяна, якая здалёк выглядала ўзлессем пушчы, паўстала паласой высозных елак. Мішка перахоплівае Сцяпанавы позірк, торгае галавой. — Палякі ўздоўж... Болей »
Маршрут, прапанаваны ў кнізе, праходзіць па старажытным Палескім краі, які здаўна лічыўся калыскай усходняга славянства. Чытача чакаюць сустрэчы не толькі з самабытнай сялянскай культурай, але і з выдатнымі помнікамі старадаўніх гарадоў — Турава і Пінска. Разлічана на шырокае кола чытачоў... Болей »
Прыпавесць найперш адрасавана дзецям дашкольнага ўзросту, Нават дзеянне найбольш адбываецца ў дзіцячым садзіку. Надзённыя дзіцячыя справы і думкі іх равеснікаў не могуць не захапіць маленькіх чытачоў.... Болей »
Яблынька памірала. Яна была ўсё яшчэ дзічка. Не паспелі прышчапіць, зрабіць садовай. Вясной знайшлі ў лесе, каля дарослай яблыні, маці, – па нейкай восені ўпаў, адскочыў яблычак і па нейкай жа вясне прарос яблынькай. Яе выкапалі, перанеслі ў дзетдом, каб там яна ачуняла садовай. Лёнька ведаў, можна і... Болей »
Настаўнік даў вучням хатняе заданне — кожнаму намаляваць якуюсь кветку. Марыйцы спачатку заданне падалося лёгкім. Дзяўчынка добра малявала, да таго ж ведала і любіла мноства самых розных кветак. Ранняй вясной яна любіла дзьмухаўцы і лотаць, улетку — смолкі і валошкі, увосень — вяргіні і астры... Якая... Болей »
Прашу прабачэння ў звера. Ён да такога яшчэ не дайшоў і наўрад ці дойдзе. Гэта пра нас, каго і параўнаць нельга ні з кім і ні з чым. Пра чалавекаў. Прыбіральшчыкі смецця сёння хрысцяцца, пад’язджаючы да студэнцкіх і маладзёжных інтэрнатаў. Там, у кантэйнерах, адыходах і адкідах шумных вечарынак, застолляў... Болей »
Такім чынам, здзейснілася. Я еду. Амаль прыехаў. Я паляўнічы за часам і сваім жыццём. Толькі нешта не атрымліваецца з маім паляваннем. Ці то час надта ўжо спрытных, ці то жыццё маё няўдалае. А мо і зусім наадварот – час і маё ўласнае жыццё так спрытна палююць за мной, і я не паспяваю ачомацца ад іх парнага... Болей »
Я па-зладзейску доўга і пакутліва падкрадваўся да гэтага белага ліста паперы. Стрымлівала і не пускала боязь абкрасці самога сябе – памяць. Ужо мінуў амаль год, як я атрымаў кніжку «Вільча, Случ, Радзіма» Сяргея Кулакевіча, журналіста жыткавіцкай раённай газеты «Новае Палессе», былога жыхара вёскі Вільча.... Болей »
Першы раз ён наведаў мяне ў бласлаўлёны час. Надараецца такі час, хвілінка, зрэдку і не ў кожнай мясціне, а толькі ў адзначанай і пазначанай некім. Я не ведаю дакладна кім: ці то нашым продкам, а мо і самім Богам. Нейкай касмічнай душой. Прысутнасць якой увесь час адчуваецца, калі ёсць на гэта ў цябе... Болей »
Віктар Казько свядома выбірае сваім героем адчужанага чалавека, які жыве ў варожым свеце, мяцежную, узрушаную страсцямі асобу, душа якой разрываецца на часткі ад супярэчнасцей, якія перапаўняюць яе. I ён, здаецца, знаходзіцца куды бліжэй да ісціны ў разуменні сучаснай чалавечай сітуацыі, у якой мы ўсе... Болей »
У новай кнізе вядомага беларускага празаіка сабраныя эсэ ды публіцыстычныя творы апошніх гадоў. Назвы твораў гавораць самі за сябе: “Дзікае паляваньне каралёў сталіншчыны”, “Абуджэньне памяці”, “Так на Беларусі хаваюць прарокаў”, “Зазірнуць у вочы свайму “Я”, “Я вам ніколі ня хлусіў” і інш. Зборнік твораў... Болей »