![]() |
![]() |
Помнікі на плошчах і вуліцах гарадоў – выраз і праява гістарычнай памяці народа. У Рэспубліцы Беларусь цяжка разабрацца, якую гістарычную памяць захоўвае дзяржаўная ўлада. Зберагаюцца савецкія помнікі і ставяцца новыя савецкім і царскім дзеячам. Беларускія патрыёты збіраюць грошы і дабіваюцца ўсталявання помнікаў сапраўдным нацыянальным героям і знакавым гістарычным падзеям. У краіне ідзе сапраўдная вайна помнікаў. Пра яе – чарговае выд... Болей »
Цьмяныя пачаткі горада над ракой Віліяй праясняюцца ўжо праз аналогію з іншымі старажытнымі гарадамі, назвы якіх сугучныя мясцовым рэчкам.Полацак над Палатой, Віцебск над Віцьбай, Слуцак над Случчу і… даўнейшая Вільня а цяперашні Вільнюс над рэчкай Вільняй. Археалагічныя раскопкі пацвердзілі, што першым сярэднявечным паселішчам тут быў гэтак званы Крывы горад, заснаваны полацкімі крывічамі. <br /><center><a href="http://belsat.eu" targ... Болей »
Прыклад будзіцеля народа, пасіянарыі, якая ў літаральным сэнсе аддала жыццё для свайго народа. Алаіза Пашкевіч рабіла ўсё для беларушчыны: грала ў тэатры, стварала гурткі, школы і літаратурныя творы. Змагалася за мову беларусаў, «каб не ўмёрлі». Шануецца ў Рэспубліцы Беларусь на афіцыйным узроўні мае помнікі, вуліцы свайго імя. У мястэчку Астрына на радзіме яе імем названая школа, у двор якой адмыслова перанесены помнік Цётцы. І ніхто н... Болей »
Беларусы доўгі час не мелі ўласнае дзяржавы і мусілі прыстасоўвацца да чужое. Каб зрабіць кар’еру, «стаць чалавекам», трэба было дапасавацца да іншае культуры, звычаяў, мовы. Праз некалькі пакаленняў прыстасавання выявіўся сіндром хваробы, якая праяўляецца ў тым, што сваё беларусам апрыёры здаецца горшым за чужое. І каб далучыцца да «вышэйшае» культуры, трэба адрачыся ад усяго свайго: вясковага ладу жыцця, мовы, нават прозвішча. <br />... Болей »
Францішак Скарына не мог абмінуць Вільні – сталіцы сваёй Айчыны. Бо ягоным пакліканнем было несці друкаванае слова людзям паспалітым на роднай мове. Ён заклаў першую друкарню ў Вільні, зарганізаваў яе працу, хоць яшчэ не меў магчымасці ператварыць кнігадрук у даходнае рамяство. Тое зрабілі ягоныя наступнікі – браты Мамонічы, якія паставілі справу на камерцыйную аснову: зараблялі дзякуючы найперш дзяржаўным замовам, працавалі на канцыляр... Болей »
Ордэн бернардынцаў узнік як адгалінаванне больш старажытнага ордэну францішканцаў. З самога пачатку дзейнасці асаблівую ўвагу і высілкі бернардынцы канцэнтравалі на Рэчы Паспалітай Абодвух Народаў, найперш на яе ўсходніх землях. Бо асаблівай іхнаю місіяй была праца сярод праваслаўных. У Горадні бернардынцы цягам больш як паўтара стагоддзя стваралі ўнікальны архітэктурны комплекс з касцёлу і кляштару, якія ацалелі да нашага часу. <br /... Болей »
Мястэчка на Шчучыншчыне вядомае найперш тым, што з яго наваколля паходзіць Алаіза Пашкевіч. Пасіянарную беларуску і пахавалі непадалёк – у вёсцы Стары Двор. У Астрыне быў пастаўлены першы ў гісторыі помнік Цётцы, а пазней яго адмыслова перанеслі на падворак Астрынскай сярэдняй школы. Аднак у сённяшняй Астрыне склалася своеасаблівае стаўленне да памяці беларускае пісьменніцы: у мясцовай школе няма ніводнага беларускамоўнага класу. <br /... Болей »
Кожны беларускі інтэлігент у другой палове ХХ ст. калі не бываў у Вішневе, то чуў пра яго. Менавіта там у старадаўнім касцёле больш за трыццаць гадоў служыў ксёндз Уладзіслаў Чарняўскі, які зрабіў свой прыход беларускім, перакладаў на беларускую мову літургічныя тэксты і Біблію, быў запрошаны ў Ватыкан, але не захацеў пакінуць Беларусь. <br /><center><a href="http://belsat.eu" target="_blank"><b>www.belsat.eu</b></a><br /><br /> <ifra... Болей »
Баранавічы разрасліся з невялікай вёскі дзякуючы чыгунцы і сталі другім па велічыні горадам Берасцейшчыны. Паселішча ў амаль 200 тыс. жыхароў – добрае месца для даследавання стану гістарычнай памяці ў Рэспубліцы Беларусь. Усе помнікі, памятныя знакі, мемарыяльныя комплексы ў Баранавічах цяжка нават палічыць, вядома, што іх тут каля 120. <br /><center><a href="http://belsat.eu" target="_blank"><b>www.belsat.eu</b></a><br /><br /> <ifra... Болей »
Ад яго дзейнасці адварочвалі нос шмат хто з г.зв. адукаваных людзей ці то польскай, ці то расейскай культуры. А гэты чалавек – шляхціч старажытнага гербу «Лебедзь» не толькі ўбачыў агромністы мастацкі патэнцыял беларускіх народных спеваў і танцаў, але і паказаў яго на высокай тэатральнай сцэне. <br /><center><a href="http://belsat.eu" target="_blank"><b>www.belsat.eu</b></a><br /><br /> <iframe src="https://www.tvp.pl/sess/tvplayer.ph... Болей »