Свістуны

Я сеў пісаць гэтае апавяданне 20 траўня, праз пяцьдзясят гадоў пасля таго, як мой школьны сябрук Валерка Шмыкаў рвануў падчас вялікай пярэрвы самаробную бомбу. Ну, не бомбу, а выбуховы пакет, які згламэздаў, перамяшаўшы алюмініевую пудру, марганцоўку і серку ад запалак. І хаця пакет выбухнуў выпадкова — ён ляжаў у тэчцы, з якой Валерка хадзіў на заняткі, — выбух атрымаўся даволі хвацкім і клас зацягнула непраглядна белым дымам. Адразу ж адчынілі вакно і ўсе, хто быў на школьным двары, — стаяла пагода, і добрая палова школы выходзіла папесціцца на сонцы, — зірнулі ўгору. Нейкая дзеўка нават радасна крыкнула: «Пажар!» — і Валерку давялося вытыркнуцца з вакна і гучна паведаміць, што ў класе ладзіцца хімічны вопыт. Пасля ўрокаў «тэрарыста» ў якасці пакарання пакінулі мыць падлогу ў класе. Мыў падлогу ён з двума сябрамі, якія вырашылі яму дапамагчы. Адзін з іх быў я, а другі — Сашка Мышандронаў па мянушцы Дрон. (фрагмент)

• Дата выхаду: 2021
• Катэгорыя: Мастацкая літаратура
• Copyright: © 2020 by Вінцэсь Мудроў
• Кнігазбор: Kamunikat.org
• Дадатковая даведка: Падрыхтаванае на падставе: Мудроў Вінцэсь, Падшыванцы. Апавяданні, — Мінск: Кнітазбор, 2020. — 212 с.