Ніва 2007/51 (2693)

Апошнія месяцы аўтару гэтых радкоў давялося шмат часу правесці на вакзалах і ў цягніках розных, пераважна суседніх, краін. Вандроўныя назіранні і адчуванні рэч заўсёды суб’ектыўная. Рабіць нейкія катэгарычныя высновы зусім не збіраюся (як спяваў Андрэй Макарэвіч, „вагонныя спрэчкі — апошняя справа, калі ўжо няма чаго піць”), але хочацца падзяліцца досведам. У беларускіх цягніках апошнімі гадамі падвысіўся стандарт — абнавіліся матрацы і падушкі, з’явілася якасная бялізна, у праваднікоў можна заўсёды купіць гарбату з аднаразовага пакеціка ці іншыя напоі. Галоўная зручнасць — гэта пасадка ў цягнікі, якія прыходзяць заранёў, так што можна за гэта не хвалявацца. Камунікацыя, праўда, кепская. Прыкладам, яна зусім неразвітая і нязручная паміж Гроднам і Мінскам, дзённых цягнікоў да сталіцы няма. Да Літвы цягніком з горада над Нёманам зусім не даедзеш — адразу пасля развалу СССР літоўцы паспяшаліся разабраць рэйкі. Зараз, праўда, кажуць пра аднаўленне чыгуначнай камунікацыі — відаць гаспадарчыя інтарэсы бяруць верх.(...)

• Месца выхаду: Беласток
• Дата выхаду: 2007-12-23
• Рэдактар: Вапа Яўген
• Выдавец: Праграмная рада тыднёвіка Ніва
• Выдавецтва/ друкарня: Orthdruk, Białystok
• Copyright: © 2007 by Праграмная рада тыднёвіка Ніва
• Кнігазбор: Kamunikat.org
• Дадатковая даведка: Zrealizowano przy udziale wsparcia finansowego Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji; Tekstów nie zamówionych redakcja nie zwraca. Zastrzega sobie również prawo skracania i opracowania redakcyjnego tekstów nie zamówionych. Za treść ogłoszeń redakcja nie ponosi odpowiedzialności. http://niva.iig.pl Выданьне публікуецца тут за ласкавай згодай Рэдакцыі й Праграмнай рады тыднёвіка Ніва