Аналітык Арцём Шрайбман — пра тое, чаму рабочых прызнаюць экстрэмістамі

Па Беларусі пракацілася чарговая хваля рэпрэсій ў дачыненьні да рабочых. Па справе «Рабочага руху» затрымалі ня менш за 13 чалавек. Іх падазраюць у здрадзе дзяржаве і экстрэмізме. Аналітык Арцём Шрайбман тлумачыць, чаму рабочых прызнаюць экстрэмістамі.

Я думаю, што КДБ трэба дэманстраваць актыўнасьць і яны чапляюцца за кожную нагода, паколькі рэальнай змовы і спроб правесьці дзяржпераварот няма, яны іх вынаходзяць. Яны ўчапіліся, відавочна, за гэтую нагоду з перадстрайкавым станам, каб раскруціць новую шпіёнскую змову. Тут яны абвінавачваюць рабочых у тым, што яны нібыта хацелі перадаваць сакрэты на Захад сваім куратарам.

Чаму гэта робяць спэцслужбы? Таму што гэта стала іх працай — вырабляць на сьвет такія вось раскрытыя сакрэты, змовы і апэрацыі заходніх ворагаў. Ня ўпэўнены, што гэта мела пад сабой нейкія рэальныя падставы, таму што агульнае ўспрыманьне перадстрайкавага стану было вельмі скептычнае, бо ніхто ня бачыць перадумоваў на беларускіх прадпрыемствах для таго, каб адбылася новая хваля забастовак.

Няма ніякіх прыкметаў, каб забастоўка цяпер была на парадку дня. Тых, хто быў да гэтага схільны, у жніўні-верасьні звольнілі ці нават выцесьнілі з краіны. Адпаведна, актыў вельмі парадзеў за гэты час. Зь іншага боку, я ўяўляю дзьве патэнцыйных падставы для страйку: эканамічную і палітычную. Палітычная — калі людзі пратэстуюць супраць нейкай абуральнай падзеі, што было ў 2020-м годзе: катаваньні, фальсыфікацыя выбараў. Тады людзі выйшлі на некаторых заводах на пратэсты і страйкі. Зараз жа падобных прычын няма, трыгераў для страйкавага руху я ня бачу.

Зь іншага боку, эканамічна сёньня некаторыя беларускія прадпрыемствы знаходзяцца ў сур'ёзным стане, але павальна па краіне мы ня бачым катастрафічнага абвалу, крызісу, які быў бы дастатковым, каб людзі пакідалі свае інструмэнты, павыходзілі з цэхаў, рызыкнулі сваім дабрабытам і пайшлі пратэставаць. Таму пакуль або то, або іншае ня зьменіцца, я ня бачу перадумоў да здырыгаванага з-за беларускай дыяспары страйку.

Звычайна калі арганізацыю прызнаюць экстрэмісцкай, людзі баяцца мець зь ёй справу. Дакладней такая задумка. Я ня ведаю, наколькі хто сапраўды гэтага баіцца. Здаецца, у выпадку з «Рабочым рухам» рызыкі як былі велізарнымі да прызнаньня экстрэмісцкім, так і засталіся. Увогуле, улады лічаць, што прызнаўшы нешта экстрэмісцкім яны ня тое каб гэта забаранілі, а хутчэй правялі санітарны кантроль. Я ня думаю, што гэта мае нейкае значэньне, калі асноўны актыў «Рабочага руху» і так арыштаваны.