Адзiнота на стадыёне
Глёбус Адам
Сiстэма
Барыс упэўненай хадою шпарка iшоў праз парк.
— Мужык...
"Толькi гэтага не хапала".
— ...пастой. Дапамажы, дай пару капеек.
"Яшчэ адзiн у тэлефоннай будцы", — падумаў Барыс.
— Зараз, — ён дастаў з кiшэнi колькi манет i падаў iх таму, хто прасiў. Той схапiў Барыса за рукаво i сказаў:
— А ты бага-аты.
"Хопiць. Не хацеў, але..." — падумаў Барыс i ўдарыў вольнай рукою таму, хто трымаў яго за рукаво, у твар.
Манеты зазвiнелi па асфальце. Завiшчалi дзверцы тэлефоннай будкi.
Барыс пабег насустрач таму, хто чакаў у будцы. Барыс хацеў ударыць, ды прамахнуўся. Яму ўдарылi ў жывот, потым у плячук i зноў у жывот. Барыс пачаў задыхацца — боль працяў яго. Яму ўдарылi збоку ў скронь.
"На-а!" — пачуў Барыс, i свет разляцеўся на дробныя кавалкi.
* * *
"Дзе я? Скронь. Ударылi ў скронь. Паркавая лаўка, я пад ёю. Скаты, завалаклi пад лаўку, каб не валяўся навiдавоку. Здагадалiся ж... М-м-м... Зараз пройдзе. Кулаком так не шарахнеш. Чаго ляжаць? Уставай!"
Барыс выбраўся з-пад лаўкi. У парку было пустэльна. Сосны знерухомелi ў шарай гадзiне.
"Вечарэе. Колькi я праляжаў? Гадзiну? Болей? Ну i выгляд".
Барыс паабтрасаў пыл i сухое лiсце, што былi на вопратцы, i пайшоў да цэнтральнай паркавай брамы.
"Пачысцiцца, памыецца, адпрасуецца i будзе як новае. Колькi часу? Скаты, гадзiннiк за дзве капейкi i той забралi. Так табе i трэба. Так i павiнна было быць. Раней цi пазней — няма рознiцы. Інакш i быць не магло. Пасаду захацеў мець?! Штаны пачысцiў, туфлi наваксаваў, пастрыгся, пагалiўся?! Як жа ж, на прыём да мiнiстра першы раз iдзеш! Сам мiнiстр запрасiў, час прызначыў. Трэба выгляд мець, каб не Барысам, а Барысам Барысавiчам дапамаглi зрабiцца. Не ў джынсах жа чакаць пераўвасаблення. Вось i пераўвасобiўся. Чаго папёрся праз парк? Забыў? Не забыў. Тады было iнакш. Мы прасiлi не так. Мы грошы сшыбалi да-лi-кат-на".
Барыс прыпынiўся каля пустой лаўкi i загаварыў:
— Дзяўчаткi прыгожыя, добры вечар. Паглядзiце на мяне. Паглядзiце ўважлiва на мяне, на мае джынсы i куртку, яны бачылi ўсе айчынныя хiт-парады. А цяпер мне так балiць жывот, што няма нiякага ратунку, акрамя шклянкi таннага вермуту. Можа, вы дасце беднаму хiпi адзiн рубель дваццаць дзве капейкi i ўратуеце яго ад пакутлiвай смерцi? Дзякуй, прыгожыя. Мне толькi рубель i дваццаць дзве капейкi, а больш не трэба. Дзякуй, дарагiя. Гуд бай!
Барыс перайшоў да наступнай лаўкi, схiлiў галаву i зноў загаварыў да пустой лаўкi. Ён прамаўляў цiха, але з упэўненасцю, якая з'яўляецца ў чалавека, калi ён адны i тыя ж словы гаворыць сто першы раз.
— Хлопец. Брат, прабач, дапамажы. Калi можаш, дай колькi манет. Калi можаш... Я прашу. Не крыўдуй. Дзякуй, брат.
"Давалi. Адчынялi сумачкi i давалi. Даставалi з кiшэнi i сыпалi на далонь. Выцягвалi партманет i адлiчвалi. Хто капейкi, хто рублi. Хто на вiно, хто на хлеб, хто на бiлет. Дапамагалi беднаму хiпi, выратоўвалi небараку студэнта, шкадавалi абрабаванага чалавека... Сотнi версiй, сотнi шляхоў. Людзi давалi нам грошы. Мы прасiлi — яны давалi.
Але было i па-другому, калi заехалi Шведу пасля першага слова свiнцовым кастэтам. Ён так падаў патылiцай на асфальт, што я спалохаўся: цi не забiлi Шведа? Толькi яго не забiлi. А пасля бойкi былi разборы i скрынка вiна.
А дзе цяпер той Швед? Няўжо ён застаўся такi, як i быў пад крамай "Тытунь" у сваiм бамбасховiшчы? Сто гадоў не бачылiся. Пэўна ж, Барыс, ты стаў iншы, ты ў падвалы i бункеры не ходзiш, ты вiна таннага не п'еш, анашу не курыш, калёсы не глытаеш... Ты — асоба! Ты да мiнiстра на прыём iшоў. Асоба! Мiнiстр! Прыём! Атрымаў? Цябе чакалi, а ты ў парку рогам зачапiўся. Цябе шпана мужыком называе, а ты бiцца палез. Дапамог бы хлопцам i пайшоў бы цiха. Як жа ж, пайшоў бы... Яны што, не ведаюць такiх, як ты — адпрасаваных, пастрыжаных? Такiя як да першага тэлефона дапаўзаюць, так i пачынаюць на дапамогу клiкаць. Толькi не ведалi хлопцы, што не будзеш ты нi званiць, нi выклiкаць. А пойдзеш ты, Барыс, па сiстэмнай мянушцы — Бэр, да Шведа ў бамбасховiшча, бо што гэта за свет, калi Бэр у Мiнску праз парк прайсцi не можа? Мiнiстр? У мiнiстра папросiм прабачэння".
* * *
Няпэўнае святло запалкi намацала ў цемры магутныя дзверы ў бамбасховiшча. Бэр ударыў у дзверы нагою — раз, другi, трэцi... Заскрыгатала засаўка. У светлым прагале цямнеў сiлуэт. Ён быў напагатове.
— Што трэба? — гыркнуў сiлуэт.
— Швед ёсць?
— Залазь, — сiлуэт саступiў дарогу.
Зялёныя сцены бамбасховiшча i слабыя лямпачкi ў драцяных каўпаках сустрэлi госця больш ветлiва.
— Хто? — Шведаў голас пад нiзкай столлю праз пакоi i калiдоры даляцеў да Бэра.
— Да цябе, — пачулася з-за Бэравай спiны.
Бэр зайшоў у пакой, застаўлены станкамi i варштатамi. Швед ляжаў на канапе, якая сваёй бардовай аксамiтнай абiўкаю i белымi гнутымi ножкамi ў стылi ракако зусiм не пасавала да шызага халата на гаспадары.
"Пастарэў, Швед. Няма джынсаў. Няма курткi. Няма доўгiх, па плечы, валасоў. Няма хiпi".
— Бэр? Заходзь! Не чакаў я. Сядай цi кладзiся, калi хочаш, — Швед сеў на канапе.
— Пастарэў ты, Швед, а з падвала не вылез, — Бэр сеў побач са Шведам.
— Добра, што зайшоў. Пастарэў, кажаш? А я газету бачыў, а ў ёй твой партрэт. Дык ты высока далез. Правiльна... Павярнi галаву.
Бэр паказаў Шведу чырвоную прыпухлую скронь.
— Нармуль. Дапамаглi, кажаш, мяне ўспомнiць, — сказаў той, разглядаючы кровападцёк.
— Дапамаглi, як бачыш. Вось я i прыйшоў спытаць. Хто мяне ў парку пад лаўку паклаў? Ішоў я праз парк. Падыходзiць адзiн i кажа: дапамажы. Другi ў тэлефоннай будцы чакае. Я спяшаўся, думаю, чорт з табой. Дастаў я жменю дробязi. А ён мне кажа — багаты мужык ты. Сам разумееш, гэта ўжо — нявыкрутка. І панеслася, i пакацiлася... Прачнуўся я пад лаўкаю.
— Дзе гэта было? — Швед устаў, засунуў кулакi ў кiшэнi халата, потым дастаў з кiшэнi папяросу, прадзьмуў, закурыў i крыкнуў у бок дзвярэй: — Тушкан, вентыляцыю ўключы.
— Зараз, — азваўся той, што адчыняў дзверы ў бамбасховiшча.
Загула вентыляцыйная сiстэма. Па пакоi прабег ледзь улоўны скразнячок.
— Каля дзiцячай чыгункi, — удакладнiў Бэр.
— А з выгляду яны як?
— Думаў, што калi я пачну, дык i пакладу абодвух.
— А дакладней можна, цi так гахнулi, што памяць адбiлi?
— Шарахнулi як мае быць, але памяцi не адбiлi. Наадварот, як бачыш, дарогу ў твой падвал успомнiў... Слухай. Адзiн меншы за мяне, рэдказубы, з вусiкамi рэдкiмi; да цырульнiка падобны цi да бармена, на iм джынсовая куртка i значок, рот з высалапленым языком — Ролiнг Стоўнз.
— Ведаю, — ашчэрыўся Швед, — ёсць такая гнiль рэдказубая. Алекс яго мянушка. Хiба ты яго не мог навучыць, як грошы сшыбаюць?
— Гэтага я навучыў, але быў i другi, той, што ў будцы стаяў. Яго не помню. Як зачапiлiся, сам разумееш, не было калi разглядаць.
— Забралi што? Цi так пабiлi?
— Грошы, гадзiннiк...
— Ясна. Эй, Тушкан, мы пайшлi, а ты сядзi, не адчыняй.
* * *
Побач са Шведам Бэр адчуваў сябе маладзейшым на гадоў дзесяць.
"Раней хадзiлi мы па вулiцах, i не было ў тых вулiц тупiкоў. Сядзелi мы ў скверах i пiлi вермут, i забаўлялiся з дзеўкамi, i слухалi музыку, i самi спявалi... Была сiстэма, i ездзiлi мы па краiне аўтастопам, i ў кожным вялiкiм горадзе нас чакалi падвалы з напiсанымi на сценах адрасамi iншых такiх падвалаў, дзе не зачыняюцца дзверы, i было вiно, i быў хлеб. Называлi нас i хiпi, i патлатымi, i джынсовымi, i падонкамi, шкодным элементам, i люмпен-пралетарыятам, i чорт ведае чым, i Бог ведае кiм... А мы пляваць хацелi на ўсе гэтыя назвы, мы ехалi, а потым iшлi, а потым зноў ехалi, i ў дарозе не было тупiкоў. Толькi Шведу не пашанцавала, трапiў ён у тунель, дзе выключылi святло, — знайшлi ў ягонай сумцы шпрыц i ампулы з кайфам. Два гады Шведа не было ў абдымках дзяўчат i на дарогах. Вярнуўся ён стрыжаны, з вялiкiм шнарам на вуху. Выпiлi мы пляшку каньяку ў вакзальным буфеце за сустрэчу, за сяброўства, за два доўгiя-доўгiя гады i разбеглiся ў розныя бакi..."
— Знойдзем. Гадам буду, а мы iх вылавiм. Калi не памылiлiся i ў парку Алекс быў — мы iх каля нямецкага рэстарана i знойдзем, — Швед заводзiў сам сябе.
У рэстаран ён зайшоў адзiн. Бэр застаўся чакаць на алеi, ён сеў так, каб быў вiдзён, на усялякi выпадак, рэстаранны ганак, дзе курылi п'янаватыя студэнты.
Швед хутка з'явiўся на ганку.
— Зробiм так. Я падыду адзiн, быццам п'яны, i паклiчу iх у двор, быццам хачу пярсцёнак iм здаць, быццам не хапiла мне сёння i я хачу дабавiць, а на кiшэнi — нулi... Карацей, напляту. Як толькi завяду iх пад арку, уставай i за намi iдзi, толькi не спяшайся, я адзiн iх пакладу.
— Адзiн такi паклаў, а потым пад лаўкай прачнуўся. — Бэр адчуў, як задрыжэла ў яго калена, яно заўсёды дрыжэла перад бойкаю, да першага ўдару.
— Спакойна, Бэр. Яны як цапы панабiралiся, а я ў форме. Ведаеш, як з бухадзелам завязаў. Не магу пiць, пячонка не дае. Іголку зусiм забыў. Толькi калi пакурыць, i тое зрэдку. Во як, даўно не бачылiся... Пакладу я iх, вярняк. Хто такi Алекс? Хто такi Цапок? Хто яны супроць Шведа? Галоўнае, каб не даць уцячы аднаму, пакуль я другога бiць буду. Зробiм не так. Ты будзеш у двары чакаць. Калi якi дзёрне, ты спынiш. Першым грохну Цапка, а Алекс хай бяжыць, ён твой. Толькi не пабяжыць Алекс, будзе спадзявацца, што яны ўдвух мне рыла надзяруць. Ідзi.
— А калi гэта не яны, не Алекс i Цапок, у парку былi? — Бэр кiўнуў на рэстаранны ганак.
— Яны, — Швед гмыкнуў.
— Пайду гляну.
— Толькi ў рэстаране ты не зачапiся.
— ...
* * *
У рэстаран Бэр зайшоў праз чорны ход. У калiдоры, каля буфета стаялi i курылi афiцыянты. Бэр узяў пачак цыгарэт i выйшаў у залу.
Цапок i Алекс сядзелi за столiкам каля эстрады, на якой тоўстая салiстка манерна расцягвала словы англамоўнага шлягера. За столiкам сядзелi яшчэ дзве дзявулi. Яны смяялiся, i Цапку з Алексам не было калi заўважыць Бэра.
* * *
У дваровай альтанцы курылi хлопец з дзяўчынай. Бэр сеў насупраць iх i сказаў цiха:
— Слухай, мне тут пачакаць трэба. Ясна? А ты з дзяўчынкай пойдзеш i пасядзiш на алейцы цi ў другiм якiм месцы. Горад вялiкi...
Хлопец з дзяўчынай сышлi. Бэр застаўся чакаць бойкi ў начным двары.
"Не атрымаецца з мяне асобы. Я — жлоб, казёл... Толькi без "казла"! Добра, хай без "казла". Проста — жлоб мiкрараёнскi, жлоб з мiкрагi... Куды лезу? Чаго пнуся? Па кабiнетах на сагнутых нагах з усмешачкай, у калiдорах з тымi, на каго брыдка глядзець, вiтаюся за руку. Пяць гадоў поўз, прынiжаўся, прыкiдваўся, i нарэшце пашкадавалi, прынялi за свайго, давялi да прыёмнай, арганiзавалi сустрэчу... Працуй, Барыс! Ты — свой, сiстэмны, цябе прынялi, залiчылi ў легiён! А ты праз парк, замест таго каб на аўтобусе па праспекце. А ты бiцца з-за дробязi. Але гэта лёс такi: i на праспекце маглi спынiць..."
Пад аркаю з'явiлiся тры мужчынскiя постацi. Швед iшоў пасярэдзiне, ён хiстаўся.
— Давай, — Бэр пазнаў Алексаў голас.
— На-а, — Швед ударыў, толькi не Алекса, а высокага Цапка, у пах. Цапок скурчыўся. Алекс не чакаў такога павароту. Ён толькi i паспеў, што руку падставiць пад Шведаў кулак, але кулакоў у Шведа два.
— Ляжаць, скаты! — Швед нахiлiўся над Цапком. — Грошы!
— За што? — застагнаў Цапок.
— За парк, за лаўку...
— Ён сам завёўся, мы не хацелi...
— Грошы! — ашчэрыўся Швед.
Цапок зрабiў спробу падняцца, яму было цяжка лежачы даставаць з кiшэнi грошы. Швед выцяў Цапка нагою ў грудзi.
— Ляжаць, сказаў!
Цапок з Алексам дасталi нарэшце грошы i аддалi iх Шведу. Бэр стаяў воддаль i глядзеў, як Цапок зняў з рукi гадзiннiк i той знiк у Шведавай кiшэнi.
— Мы пайшлi... Пакуль не выйдзем са двара — не ўставаць.
Цапок з Алексам не адказалi.
* * *
Бэр i Швед пайшлi на праспект паўз рэстаранныя вiтрыны, у якiх стаялi пузатыя нямецкiя вазы.
— На грошы.
— Многа.
— Я пакiнуў сабе гадзiннiк, а ты сабе новы купiш. Давай пройдземся. Даўно мы з табой не хадзiлi.
Бэр i Швед накiравалiся ў бок вакзала. Яны мiнулi магазiн "Падарункi", дзе на шыльдзе зiхацеў бронзавы матыль, i пайшлi па цёмнай алеi.
— Вi ол лiў iн зэ елаў субмарын1, — праспяваў Швед.
— Та-да-та та-да-та-та, — дапамог яму Бэр. Яны спынiлiся i смяялiся на алеi. Стаялi i смяялiся. Яны смяялiся гучна, яны рагаталi... Старонняму чалавеку магло б здацца, што за iх рогатам i сапраўды тоiцца нешта смешнае, але смешнага нiчога не было. Гэты рогат быў звычайнай iстэрыкай людзей, што выйшлi з бойкi пераможцамi.
— Швед, у цябе ёсць работа?
— Хочаш захалтурыць? Прыходзь да мяне, пасталярыш.
— Не, такая работа, каб на гады два, тры...
— Ёсць адна справа. Год можна пратрымацца. Усе канторы шызанулiся на вымпелах, усiм сягоння патрэбен рэкламны вымпел цi каляндар. А друкаваць iх нескладана. Мой Тушкан i падпiсаўся, а яму напарнiк патрэбны.
— Пайшлi, я пагаманю з Тушканам.
— Не, з Тушканам я сам буду гаварыць, калi што якое. А каму грошы спатрэбiлiся?
— А што гэта за Тушкан?
— А чорт яго ведае. Я ж з малалеткамi зачапiўся. Памятаеш, колькi iх у мяне ашывалася? Разагнаў. Усiх выгнаў, каб не смярдзелi. Сiкуны! Яны адзiн аднаго закладваць пачалi. I з-за чаго? З-за дзевак, з-за травы... Смех! Раз да мяне людзi прыйшлi, папярэдзiлi. Так i так, Швед, хочаш, каб падвал у цябе застаўся — ганi ад сябе шпану. Другi раз людзi прыйшлi, а каб трэцi раз не прыходзiлi, я ўсiх смаркачоў з iхнiмi сiкухамi i выгнаў. Не бiў, не палохаў, проста сказаў, каб забылi дарогу ў мой падвал. Яны забылi, а мне сумна стала. Прывык я працаваць, калi мне ў спiну глядзяць. Адным, наадварот, каб цiха, каб нiкога не было. А мне лепш, калi нехта ў пакоi сядзiць, каб, зрэшты, было каго ў краму паслаць. Сумна мне стала, тут якраз Тушкан i знайшоўся. Еду я ў электрычцы. Халадэча. За вокнамi снег з дажджом, а ён у тамбуры стаiць у адной кашулi. Пакурылi мы ў тамбуры, пагаварылi. У яго, акрамя кашулi, штаноў i чаравiкаў, нiчога i не было. Пашкадаваў я бiчугу, пусцiў у падвал.
— А як зваць яго?
— Кажа, што Саша. Толькi ён такi Саша, як я Дэдэрон. Раз назваў Тушканам, ён азваўся, так i пайшло... Цяпер ён справу сабе знайшоў... Дык каму грошы спатрэбiлiся?
— Мне.
— Тушкан табе не напарнiк.
— Чаму?
— Не будзеш ты з iм працаваць.
— Не разумею.
— Разумееш. Няма табе дарогi ў падвал.
Бэр засмяяўся, але Швед не падтрымаў яго.
— Не круцi, Швед. Мы з табой сябрамi заўсёды былi. Хто мне дапаможа, калi не ты? Трэба мне ў сiстэму вярнуцца. Уладкуюся вартаўнiком, а на вымпелах падымуся. Будуць бабкi, будзем далей думаць. Не магу я, Швед, не магу ў iхняй сiстэме жыць, па паркету хадзiць, на цэментовыя твары глядзець. Лепш у падвале па цэменце хадзiць ды на людзей глядзець. Пяць гадоў я на жываце поўз. Ведаеш, я ж пад iнтэлектуала касiў... А больш не магу, бо яны не б'юць, яны плююць у душу... Усё робiцца толькi за спiнаю. У вочы толькi добрыя словы, а за спiнаю бруд. Стаiш, бывала, у светлым калiдоры, дзе адных дзвярэй на тры iнтэрнаты хапiла б, стаiш i разважаеш з якiм-небудзь намеснiкам загадчыка аддзела пра этычныя каштоўнасцi i эстэтычныя набыткi. Ён цябе ненавiдзiць, i ты яго адпаведна. Толькi ты яму гэтага не гаворыш, i ён табе гэтаксама. Здаецца, закапаў бы яго, рукамi асфальт узарваў бы, каб гэтага казла ў зямлю загнаць, ды не... Стрымлiваешся.
Не ведаю, цi ёсць у чалавека душа? Але ў мяне дзiўнае адчуванне пачало з'яўляцца... Заходжу я ў свой офiс, а душа пакiдае мяне, яна застаецца за дзвярыма. Я працую — запаўняю бланкi, падлiчваю працэнты, выконваю параграфы, размаўляю, адказваю па тэлефоне, пiшу лiсты... Толькi ўсё робiцца механiчна. Нарэшце я выходжу з офiса — i душа вяртаецца. Не магу я так далей жыць. Сам сябе пачынаю баяцца.
— Не ганi фуфел, Бэр, не пралезе. Ты адзiны, хто чысты з нашай сiстэмы выйшаў. Нi кiр, нi бабы, нi нарката цябе не хвалявалi. Няма табе дарогi ў падвал. Думаеш, не хачу з табой працаваць? Хачу. Толькi з усiх нас ты адзiн iншым стаў. Нi Баця, нi Iрэн, нi Малы, нi Кэт, нi Салавей з Гаранiным — нiхто з падвала не выйшаў, мы ўсе ў бамбасховiшчах засталiся, а ты выбраўся. За тое, што шчанюкоў не здаў, дзякуй. Не псiхуй. Ну, падставiлi яны падножку, але мы з iмi разлiчылiся — грошы твае ў тваёй кiшэнi. А далей нашы дарогi разбеглiся. Калi што якое, заходзь.
* * *
Бэр пайшоў на вакзал. Яму захацелася пастаяць на пероне, паглядзець на людзей, што ад'язджаюць, хацелася апынуцца ў натоўпе, хацелася расплавiцца ў развiтаннях i сустрэчах.
З-за рога, насустрач Бэру, выйшлi двое мужчын. Ён пазнаў iх. Ён рэзка развярнуўся i пабег. Тупат пакацiўся па пустэльнай вулiцы. Бэр выбег на плошчу. Праз плошчу ён бег лёгка i хутка, але яму здавалася, што так марудна ён нiколi ў жыццi не бегаў. Бэр азiрнуўся, Цапок i Алекс адставалi. Бэру пачало не хапаць паветра, нябачныя рукi сцiснулi горла. Больш ён не азiраўся.
З плошчы, па лесвiцы, праз арку ён забег у двор. Цёмны, без лiхтароў, засаджаны кустамi унiверсiтэцкi двор.
Бэр кiнуўся напрасткi, па кустах i газонах, па кветнiках i праз нiзкiя садовыя штыкетнiкi... Ён нават не заўважыў, што разадраў калашыну. На сярэдзiне двара ён зачапiўся за дрот, упаў, садраў скуру на далонях, але iмгненна ўскочыў i кiнуўся далей.
На вулiцу, праз яе, у прахадны пад'езд, на апошнi паверх, праз гарышча, у другi пад'езд, у двор, да сцяны, на сцяну, па ёй, на дах, па пажарнай лесвiцы, на кантэйнер са смеццем, паўз гаражы, да плота, праз плот, у сквер, праз вулiцу, у двор...
Слоўнiк
Хiпi — моладзь, якая выказвала тэатралiзаваны пратэст супраць забюракратызаванага грамадства.
Разборы — высвятленне адносiн.
Бункер — падвал, бамбасховiшча, прыстасаванае для слухання музыкi цi iншых заняткаў сучаснай моладзi.
Калёсы — таблеткi з наркотыкамi.
Сiстэма — арганiзацыя хiпi, арганiзацыя.
Ролiнг Стоўнз — назва рок-гурта.
Аўтастоп — бясплатны праезд на спадарожных машынах.
Кайф — асалода, наркотык.
Здаць — прадаць.
Іголка — шпрыц (тырчаць на iголцы — сiстэматычна ужываць наркотыкi).
Падкурыць — пакурыць анашу.
Казёл — апошнi чалавек, гомасексуалiст.
Мiкрага — мiкрараён.
Трава — анаша.
Бiч — валацуга.
Падняцца — зарабiць грошы.
Бабкi — грошы.
Касiць — прыкiдвацца.
Гнаць фуфел — падманваць.
Кiр — алкаголь.
Бэр — мядзведзь у старажытных славян.