Лёк
Януш Андрэа Сафі
Субота
Я не ведала, што наша суботняя сустрэча будзе апошняя, калі адважылася нарэшце распытацца ў Лёка, якія такія пільныя мусовасці былі ў яго, калі кожны дзень папалудні ён пакідаў мяне.
-- Ха! Акурат пра гэта я і хацеў расказаць табе сёння.
Лёк ледзь мог спакойна ўседзець. Ён ускокваў, круціў сальта і піруэты і бесперастанку паўтараў:
-- Я закаханы. Я закаханы. Я закаханы.
Колькі часу прайшло, пакуль ён супакоіўся і сеў:
-- Прабач. Але, ах, у мяне такі цудоўны настрой. Як толькі падумаю пра яе… Яе завуць Бланка, яна беленькая, як паветра на досвітку пагоднага дня.
Ледзь толькі зірнуўшы на яе, я сеў побач на свечку дзіванны. Я вельмі моцна спалохаўся. Але яна глядзела на мяне самаўпэўнена: “Якая сіла, якая энергія, якая паўната. Уся краса фарбаў і ўзораў паядналіся ў адной істоце!”
Я, канечне, моцна пачырванеў і так збянтэжыўся, што яна мусіла ўзяць на сябе ўсю гутарку. Тым не меней запрасіла мяне на другі дзень на сумесны паветраны шпацыр.
О, я быў такі шчаслівы і ў той жа час мяне апанаваў дзікі страх. Скарбі ж адразу натхніўся і з энтузіязмам павіншаваў мяне: “Скажу табе, няма нічога, але ж анічагуткі, што было б чысцей за каханне.”
А Лямпіра выглядала заклапочанай: “Ну, каб аж так, дык я не ўпэўненая, што яно прыходзіць так рана. Было б лепш, калі б можна было выключыць, што ты пакутуеш ад посттраўматычнага сіндрому перагрузкі.”
Але Скарбі быў цалкам іншай думкі: “Жыццё ёсць авантурная прыгода, якая так і гэтак канчаецца смерцю. Ты павінен яе пражыць альбо цалкам, альбо зусім не. І пры гэтым яшчэ трэба ісці на рызыку атрымаць шмат шнараў і драпін.”
Мы ўсе як па камандзе разам паглядзелі на Скарбі – на яго лапку, якое ў яго не было. А ён засмяяўся і голасна ўсклікнуў: “А я не каюся і не шкадую!”
Атэла раптам зноў зрабілася суха. Таму ён змог даць мне толькі кароценькую параду: “Паспрабуй расслабіцца, што б там далей ні было. Толькі не будзь такі атарапелы. Бо гэта вядзе да праяваў дэпрэсіі.”
Кая лічыла, што ў жыцці няма нічога больш вартаснага за стварэнне сям’і і клапату пра нашчадкаў. Нарэшце нават Лямпіра пачала развярэджвацца і пераймацца агульным клопатам: “Ну, чаго толькі не бывае. Але мы сабраліся тут, каб астудзіць і перасцерагчы цябе.
Такім чынам я быў падтрыманы ў маім першым рaндэву. І мая сарамяжлівая маўклівасць прападзе, як толькі я зноў пабачу Бланку.
Яна такая разумная і абазнаная. Такая вясёлая і жыццерадасная. Ах, каб жа толькі яна глядзела на мяне… Учора я першы раз адважыўся папрасіць у яе рукі і яна…
Лёк зноў узвіўся ўгору, каб скруціць пару віражоў, тады сеў мне на плячо і прыхіліўся да шыі.
-- Яна згадзілася! Сёння папалудні – вяселле! Я запрасіў бы цябе. Але матылькі бяруць шлюб у лёце.
Перасеўшы зноў на калена, ён бянтэжліва ўсміхнуўся.
-- Цяпер я вось паклаў свой дарунак табе, не пытаючыся, ці хочаш ты яго. Тут няшмат чаго, што я хацеў бы даць. Так, трошкі пылку з маіх крылаў табе на шыю. Не хвалюйся, збоку гэта выглядае на родзімкі. Але ў тваёй душы ён пакіне як бы подых усіх фарбаў вясёлкі.
Гэта табе на развітанне, і я б вельмі хацеў, каб у цябе што-небудзь засталося ад мяне. Мне патрэбен час на каханне, і неўзабаве ў нас пойдуць дзеткі, пра іх я павінен клапаціцца.
Вядома, неўзабаве ты будзеш сумнявацца, а ці быў я наогул. Тады паглядзі на свае родзімкі. На ўсякі раз я пакідаю табе незабыўны ўспамін.
Ён пераляцеў мне на лоб, на шчокі і на нос, паказытаў мяне трохі лапкамі, пагладзіў крылцамі.
-- А цяпер мне пара. Бо зноў расчулюся, заплачу. Мне будзе цябе вельмі і вельмі не хапаць.”
І яшчэ ціхенька шапнуў:
-- Будзь здаровая.
І паляцеў.