Сцяблінка на лязе

Дарафейчук Ірына

---

Я цябе адчуваю...

♦ ♦ ♦

Мы з табой адной крыві, цыганка...
Ад дарог шукаючы дарог,
Ноч замест вясёлае заранкі
Моучкі прытулілася да ног.
Дам глыток вады з сухой скарынкай –
Стомленую ноч не праганю.
Мы з табой адной крыві, іскрынка
Зыркага цыганскага агню.
Каля нас заўжды таўкуцца людзі,
Мы для ix спяшаемся згарэць...
А яго, адзінага, не будзе.
Ён душу не прыйдзе адагрэць.
Рукі не працягне, не ўсміхнецца,
Не папросіць памяць спапяліць...
У icкрынкі ці бывае сэрца?
Не бывае?
Што ж тады баліць?
У яго свае шляхі, свой вецер,
Ён сваіх трывог не абміне.
Як ён у халодным гэтым свеце —
Моцны i вясёлы — без мяне.
Мы з табой адной крыві, цыганка.
Ад цяпла шукаючы цяпла,
Ноч была, напэўна, самазванкай,
Бо спакою так i не дала.
Мне яшчэ адказваць перад Богам,
За каго малілася і — дзе...
Мы з табой адной крыві, дарога,.
Па якой мой любы сёння йдзе...

♦ ♦ ♦

А ты iзнoў ратуй маю душу
Халодным словам, цёплаю рукою,
Зямной пяшчотай, незямным спакоем —
Сабой. Xiбa замнога я прашу?
Ты нада мною поўняю гарыш —
Я смела ў заўтра адчыняю дзверы.
I мне iзнoў смяяцца, плакаць, верыць,
Любіць, блюзнерыць i icці на крыж.


♦ ♦ ♦

Люблю цябе здалёк—
Шлях прывідны i горкі —
Рванецца матылёк
Да вераснёвай зоркі:
Не згінуць, не зманіць,
Не ўбіцца ў павуцінне.
I сэрца не згубіць
У нe6acxіле ciнім.
А побач ліхтары,
I вогнішчы, i свечкі,
I крылаў не раскрыць —
Адчай сціскае плечы.
А побач — цішыня,
Магільная, чужая.
I — непаўторнасць дня,
I — непатрэбнасць жалю.
Але твая мяжа —
Не велічнасць, а вечнасць.
Не на табе цяжар
Знішчаць або нявечыць.
Таму лячу ў палон
I не лічу iмгненні:
Aceннix зор святло
Запалкай не заменіш.

♦ ♦ ♦

Едзе Сонца на белым каы
Па валошкавым полі.
I адлічвае крохкія дні.
I пускае на волю.
Конь у лузе прыпыніць свой бег
Ля вадзіцы-аконца.
Каб не думала я пра цябе —
Думкі выпаліць Сонца.
Дні пакоцяцца ў цень, дзе трава
Іх атуліць пяшчотай.
Застануся адна начаваць
Каля рэчкі самотнай,
Дзе гайдаецца ноч на вярбе
І паціху спявае,

Дзе не думаю я пра цябе –
Я цябе адчуваю.

♦ ♦ ♦

Свет увесь падзялщь на дваіх,
Свет, спакоем i сонцам сагрэты.
Папалам кожны дзень, кожны уздых.
Ды нашто мне палова свету?
Кожны позірк жыцця, кожны міг,
Сны i мары, пачуцці i словы —
Свет увесь падзяліць на дваіх...
I аддаць Вам сваю палову...

♦ ♦ ♦

Юродстваваць яшчэ няма прычыны:
Яшчэ званы па нас не адзванілі..
У Бога твар любімага мужчыны
I вусны, што нi разу не зманілі.
Юродстваваць яшчэ няма патрэбы.
Ён — Бог, пакуль я веру без умовы –
Як цішыні, як сонцу ці як небу —
Яго трывогам, i вачам, i словам.
I я прашу — у Лёсу ці ў каго там —
Бялюткай, як ручнік, жаночай долі
Любіць яго.
I цалаваць не употай.
І гэтай веры не мяняць ніколi.

♦ ♦ ♦

Ад вялікай любві
нараджаюць жанчыны паэтаў...
Алесь ЖЫГУНОЎ
Мы на розных з табою
берагах — цішыні, i Сусвету,
i адчайнай самоты,
i рэчкі пад назвай Любоў...
Ад вялікага болю
нараджаюць жанчыны паэтаў.
I у спадчыну потым
даюць той нязменлівы боль.