Высакосны год

Хоку і танка

Сіўчыкаў Уладзімір

---

Восень

* * *

Імжысты ранак...
Зноўку пішу краявід
на пустым пляжы.

* * *
Густа чмель гудзе
ў медунічным водары.
Вечар верасня.

* * *
Можа прачнешся,
станеш спадарожнікам,
сонны матылёк?

* * *
Занядбаны сад
суседняга лецішча…
Бабця хварэе.

* * *
Збуцвелі кветкі.
Ападае насенне,
нібыта слёзы.

* * *
Асенні вечар.
Засунуў юшку ў печы.
Адпачываю…

* * *
Калючы ржэўнік.
Мусібыць да лецішчаў
палёўкі імкнуць.

* * *
Амаль нячутны
далёкі гул ад шашы…
Позняя восень.

* * *
Сёння болей на
гадзіну спацьмем – пера-
ход на зімні час!

* * *
Зграбаю лісце
пад слівай зашэрхлае
ў восеньскім садзе…

* * *

Іржэўнік колкі,
як зваротны шлях пакут.
Нудны краявід.

* * *
Паркан фарбую.
Саспелай вішні колер
заспакойвае.

* * *
Як і пазалетась
песціць маю далонь
глянец каштана.

* * *
Кінуў жалудоў
у фантан з жабоцькамі
старасвецкі дуб.

* * *
Дочкі шукаюць
каштаны ў лістоце
ў парку Купалы.

* * *
Згалелі клёны.
Вусцішнасць пануе зноў
ля сцен Каложы.

* * *
Крачаць вароны
па-над садам згалелым.
Восеньскі вецер.

* * *
Лысая гара…
Праглядаю пры печы
тоўсты часопіс.

* * *
Ветразь-парасон
мяне ўпотай штурхануў.
Стылая слата.

* * *
Венера-зорка,
напэўна ж, дзесьці й сёння
дзеці слёзы льюць?

* * *
Прывідным ранкам
прасакоча сарока
над лісцем глогу.

* * *
Кубак забыты
на цыраце ў альтанцы.
Мжака цярусіць.

* * *
Грэюцца коткі
на капотах машын.
Празрысты ранак.

* * *
На дым гаркавы
дзівуецца малеча.
Бульбоўнік паляць.

* * *
Апала лісце,
ды скрозь вецце яблыні
ледзь бачны кляштар.


* * *
Кошка-прыблуда
жаласліва яўкае…
Дачы спусцелі.

* * *
Пабагацелі
прыбіральшчыцы ў двары –
важкія гурбы
залатое лістоты
шторання намятаюць.

* * *
Аж да гарышча
па цаглянай сцяне плюшч
ускараскаўся!
Асфальт у лодачках
барвістых лісточкаў.


* * *
Мабыць, утульна
будзе ўзімку засынаць
і чайным ружам
пад лапнікам яловым
дый пахкім пілавіннем.


* * *
Заструменіўся
дымок па-над комінам
у хаце напроці —
напэўна ж, заначуе
Віталь Мікалаевіч…


* * *
Выкруцілася
на аўчынным халаце,
які я скінуў,
трохколерная Тайга…
Сніць роднасную блізкасць?

* * *

Ідзём далёка...
Хто падкажа, дзе канец
гэтага шляху?
З дрэў на зямлю сцякае
лісце бясконцым дажджом.