Высакосны год

Хоку і танка

Сіўчыкаў Уладзімір

---

Лета

* * *

Утульны дворык...
Першыя кроплі дажджу –
пахне асфальтам.

* * *

Сад занядбаны,
дол у пялёстках вішань.
Ветраны вечар.

* * *
Апала вішня –
і ў шарую гадзіну
дзень абярнуўся.

* * *
Ледзь дакрануўся
да дзьмухаўца – і адчуў:
вецер над светам.

* * *

Вадасховішча...
Вяслую ўздоўж чароту –
лапочуць качкі.


* * *
Стаю ў лоджыі.
Скончыўся цыганскі дождж.
Рыпіць фрамуга.

* * *

Сярод палеткаў
валуны пры трох дубах.
Рэзкі крык сойкі…

* * *
Закінуў вуду –
выпрабоўваю ўдачу.
Чакаю знаку…

* * *

Вільготны вецер.
Лунае цюль фіранкі.
Гучыць Вівальдзі.

* * *

Знікае ў цемры
ды зноў пад лампіёнам
кажан крыляе.

* * *

Валошку згледзеў --
і рады той сустрэчы
ў чужой старонцы.

* * *
Які шкіпінар
выгнаў цябе з-пад зямлі,
крот-небарака?

* * *
Закіпае джэм…
Восы апаноўваюць
мядовы вечар.

* * *

За каласочак
схапіўся для падтрымкі
ў хвіліну расстання.

* * *
Бензінавыя
вясёлкі на асфальце --
прайшла залева.

* * *
Мятлікаў палёт
абуджае паляну
ў сонечных промнях.

* * *
Вясёлка знікла,
і падалося раптам –
сябрук пакінуў.


* * *
Перад дажджом
паспеў накрыць дрывотню
рубероідам.

* * *
Зумкае ў цемры
камарыха-крывасмок…
Якая прыкрасць!

* * *
Ступіў у цемру
з-пад паветкі веранды…
Пах медуніцы!

* * *
Спякотны дзень.
Вераб’і купаюцца
у пясочніцы.

* * *
Натоўп вірлівы…
Пух ліпне, твар казыча –
цвітуць таполі.

* * *
Пакой паўцёмны,
напяты вэлюм гардзін –
дынная поўня.

* * *
Абрысы хмарак
відаць і праз шчыліны.
Ляжу ў адрыне.

* * *
Ускраек мора…
Аскепачкі бурштыну
знаходжу зрэдку.

* * *
Батанічны сад…
Углыб сажалкі адплыў
спалоханы карп.

* * *
Мелісы й мяты
назбіраў на гарбату
ў суботні вечар.

* * *
Перапыніся –
шапоча штось лістота
пад сонцам жніўня.

* * *
Усміхаюся,
скрозь вейкі пазіраю
на Барселону.

* * *
Мяккая ўсмешка –
павучок уверх папоўз
ліпеньскім ранкам.

* * *
Сонца з-за хмары
няпэўна пазірае.
Спорны грыбасей.

* * *
Фольгу з дзьмухаўцом
пад пляшачным аскепкам –
“сакрэцік” ў пяску –
паказваў я сяброўцы…
Колькі мінула гадоў?!

* * *
Белыя перлы
ружовымі сталіся
ў сонечных промнях:
на парэчках зіхацяць
кроплі грыбнога дажджу.

* * *
Сарваны ветрам
з вясельнага картэжу
паветраны шар
па бетоне паскакаў,
а на газоне… лопнуў!

* * *
Па-над кар’ерам
пры Валоўшчыне Малой
скавыча вецер.
Замаркочаны пясок
струменіцца між пальцаў.

* * *
Заслаўскі кірмаш
віруе гаманліва.
Дзесь непадалёк
сном тысячагадовым
забылася Рагнеда.