Браслаўская стыгмата
Глёбус Адам
На роўным месцы
Курортная ранiца. Ідылiя. Замовiў каву й думаю: з цукрам пiць цi без. Ня выпiў. Разьлiў на белы стол i сабе на шорты, i на майку. І цукарнiцу разьвярнуў. А ўсё з-за восаў — iх процьма наляцела. Ну не зусiм процьма, а так, пара-тройка зунзонiла над маiмi каленьмi, над каваю, над цукрам. Я iх хацеў адагнаць, i гарачая кава апякла мне жывот. Каб не парэзаны сярэднi палец на правай руцэ, я б iх спрытна адагнаў i папiў бы кавы. Ну ды Бог зь ёй, з каваю. І з восамi я не люблю змагацца. Чым больш iх ганяеш, тым больш нахабна яны да цябе лезуць, а калi адганяць iх мяккiмi рухамi — адлятаюць. Восы разумныя й любяць кроў. І прыляцелi яны на пах маёй крывi. У мяне парэзаны палец, як ужо казаў, i чатыры драпiны на левай далонi. Іх мала й можна палiчыць. А вось драпiны на левым сьцягне я лiчыць не зьбiраюся, iх шмат. Усё сьцягно як падранае зьвярынымi кiпцямi. У доўгiх драпiнах i пiсягах. Страшна глядзець. І каленi ў драпiнах i ранах, нiбыта хто сякераю пацюкаў. Глыбакавата пасек. Каленi мне галяндкi плястырам заляпiлi. Спачатку мяне лекавалi галяндкi, а потым п’яныя лiтоўкi, бо галяндкi настойвалi, каб я пайшоў у лякарню. Я паслухаўся й пайшоў. Усё гэтае залеплiваньне, замазваньне зялёнкаю, прамываньне перакiсьсю каштавала 21 лiт, але калi я сказаў, што чэк мне без патрэбы, лiтоўкi здаволiлiся 20 лiтамi. Я спытаўся ў iх, цi можна мне купацца ў моры. Яны сказалi — можна. Гаварылi яны павольна-павольна. I не таму, што мовы славянскай ня ведалi, а таму, што былi ўшчэнт п’яныя. Ранiца, панядзелак, а доктаркi добра так прынялi, бо ў iх, ты разумееш, сьвята — дзень узьнясеньня Божай Мацi Марыi на неба. Сьветлы такi дзень, i можна пiць на працы, нiхто не асудзiць. І я не асуджаю. Хоча чалавек пiць — шклянку яму ў руку. І як можна кепскае думаць пра жанчын, а тым больш пра жанчын, якiя цябе лекуюць i якiя сказалi, што калена зашываць ня трэба. Зрасьцецца само. Яны доктаркi, iм лепш вiдаць. Праўда, i галяндка сказала, што доктарка. І выглядала яна на сапраўдную доктарку. Усе чатыры жанчыны выглядалi на доктарак i былi ў тым узросьце, калi так адразу й ня скажаш, займаюцца яны сэксам цi ўжо пакiнулi сябраваць з Эротам. А вось з мастацтвам яны ўсе сябруюць. Тая, што мазала зялёнкаю, так i сказала: зараз намалюю табе карцiну-татуiроўку, вельмi модна хадзiць па пляжы з татуiроўкамi. Выдатны твор у яе атрымаўся. Можаш мне адсекчы нагу да калена, калi памылюся. Але нi ў кога на ўсiм Балтыйскiм моры няма такiх мастацкiх драпiнаў, як у мяне. Галяндкi не малявалi, як лiтоўкi. Яны мылi раны антысэптыкам для вачэй, нейкi новы безалькагольны антысэптык. Мне нават i не пякло. І плястыр у iх быў выдатны, цялеснага колеру ў чорныя бубачкi. Наагул у iх быў вялiкi ручнiк з кiшэнямi, поўны розных лекаў. У мяне меўся просьценькi ручнiк, i я яго ўвесь перапэцкаў у сваю кроў. А галяндцы — багатыя людзi, прыехалi ў Нiду на вялiзным фургоне, сядзелi сабе, сьнедалi, а тут — я ўвесь у крывi. Сапсаваў iм сьняданак. А можа й не сапсаваў, бо дактары да крывi прывучаныя. А вось сваю ранiцу я сапсаваў адназначна, калi нырнуў зь пiрса. Я ж ня ведаў, што за трыццаць мэтраў ад берага вады будзе крышку вышэй за маё пабiтае калена. Да пiрсаў жа мусяць падплываць караблi, ну не караблi, дык чаўны. Добра, што не галавой скокнуў, а плазам. Каб галавою — капец. Дно — камянi ў ракаўках. Гэтыя паскудныя ракаўкi й падралi-парэзалi маё неразумнае цела. Галяндкi ўсё ўшчувалi... Тут жа нiхто не купаецца, тут такая брудная вада. На iх ушчуваньнi я пацiкавiўся, цi ня будзе ў мяне заражэньня крывi ад такой гнiлой вады. Запэўнiлi, што ня будзе. Але чаму Вы наважылiся нырнуць менавiта тут? А дзе ж мне было скакаць, калi менавiта ў гэтым месцы боўтнуўся ў ваду мой тэлефончык. Я яго так любiў, як роднага. Акуратненькi, хамэлеончык, i гук быў выдатны. Брат мне падарыў адмысловую зашчапку, каб тэлефон чапляўся на пас. Ну я й чапляў. Вельмi зручна, калi тэлефон на пасе, адно кепска — як нахiлiшся, ён зрэдку адчэплiваўся. Так i здарылася мiнулай ноччу. Прыехаў я ў Нiду ўвечары, пакуль засялiўся, распакаваўся, павячэраў — сьцямнела. Але ж хацелася на мора глянуць. Вось i трэба было глядзець. Дык не. Палез памацаць ваду. Цi цёплая, цi можна ўранку пакупацца. Пакупаўся. Цяпер трэба iсьцi калена прамываць i перавязваць. Зараз-зараз пайду. Толькi спачатку вазьму запаскуджаны крывёю ручнiк i заб’ю гэтую надакучлiвую асу.
Нiда. Жнiвень 2000 году