Мірон ды Мірон

Ня ведае чалавек часу скону свайго, але ж і пачатку свайго ня ведае. З чаго пачынаешся?.. З таго, што помніш, як з ганку зваліўся і гузакоў набіў, ці як руку ў сячкарню ўсунуў, ці як пуня суседава зашугала, а ты сядзеў за ёй у маліньніку, шукалі цябе — знайсьці не маглі, маці галасіла на попеле, думала — згарэў... І ня помніш зусім, як спасьцігаў гэты сьвет, нечаканы, незнаёмы, таямнічы, як дзеяліся ў табе дзівы дзівосныя, здараліся адкрыцьці неверагодныя, як за год, за месяц, за тыдзень зьведваў столькі, колькі пасьля за ўсё жыцьцё зьведаць ня мог — і як лёгка, гуляючы, спраўляўся ты з тым нашэсьцем цудаў і дзівосаў, з тою навалаю жыцьця, весела, бы вавёрка арэхі, шчоўкаючы ўсе ягоныя загадкі і загадачкі, сакрэты і сакрэцікі. (фрагмент)

• Месца выхаду: Мінск
• Дата выхаду: 2004
• Катэгорыя: Мастацкая літаратура
• Copyright: © 2004 by Дзеяслоў; Copyright © 2004 by Уладзімір Някляеў; Copyright © 2021 by Kamunikat.org - ePub
• Кнігазбор: Kamunikat.org
• Дадатковая даведка: Падрыхтаванае на падставе: Някляеў Уладзімір, Мірон ды Мірон. Аповесьць; Дзеяслоў, Лiтаратурна-мастацкі часопіс 13/2004; с. 3-25