Высакосны год

Хоку і танка

Сіўчыкаў Уладзімір

---

Вясна

* * *

На крыжавінах
срэбных тэлеантэнаў
сумуюць гракі.

* * *

Стрэліў вугольчык
на бляху каля грубкі.
Стома сыходзіць…

* * *
У хвалях Плісы
цеплаэлектрацэнтраль
рабацініцца...

* * *
Дочкі заўзята
гуляюць у класікі.
Прасохлы асфальт.

* * *

Пралескі сумна
палетак аглядаюць
ля руін Крэва.

* * *
Прачыненая
грубка – ссівелы попел.
Рукапіс згарэў.

* * *
Сустрэў суседа
з паўнюткімі вёдрамі
пры Нехаёўцы.

* * *
Кроплі з-пад крана
марна ў бяссонні лічу...
Схібіў, зноў пачаў…

* * *
Звіняць жаўрукі…
Ляжу на ўскрайку поля.
Прыемна вельмі.

* * *

Бярозавы гай.
Смак гаркавых лісточкаў.
Важкі хрушч гудзе.

* * *

Нат і хвіліны
спакою не зазнала
маці ў самоце.

* * *
Шматгалосы гуд
базарнай Камароўкі.
Лопат галубоў.

* * *

Разгарнуў дзённік...
Дзень адышоў у нябыт,
бы кропля ў пясок.

* * *
Чытаю Басё,
Такубоку – скла-да-юц-
ца танка й хоку.

* * *
Як ніцавокі
жалезабетонны ДОТ
дзівіцца на рунь.

* * *
Свята, якое
штораніцы з табою, –
кубачак кавы.

* * *

На тратуары
малой малюю крэйдай
мажнога зубра.

* * *

Жоўты пясочак.
Пры Курапацкіх соснах
трасу будуюць!..

* * *
Валун халодны.
Багоўка на далоні.
Сяджу ля става.

* * *

“Добрая душа”, --
пачуў пра свайго сябра.
Ціхая радасць.

* * *
Імглістым ранкам
з-за хмар зірнула сонца.
У сэрцы радасць.

* * *
Спалоханай пташ-
кай з нагруднай кішэні
пэйджар заціўкаў.

* * *
Адзін у купэ.
Краявіды маленства
мігцяць за акном.

* * *

Дым над вадою…
На хвалях сноў вандрую
ў сваё маленства.

* * *

Сакавіцкім днём
зазірнуў у люстэрка
плыткай лужыны
і надта дзіваваўся
бяздоннасці нябёсаў.

* * *
Чацьвёрты сезон
не шчыруе суседка
на дачных сотках –
амаль не адыходзіць
ад састарэлай маці.


* * *

Вельмі прыемна
наўздагад разгарнуўшы
том старадаўні
ў алгарытме радкоў
родную пазнаць душу.

* * *
Штучныя кветкі,
велікоднае яйка,
кропля ў кілішку,
недагарак свечачкі –
нацюрморт Радаўніцы.

* * *
Мадэль якая
ў салоне гадзіннікаў –
механічная
або электронная –
пакажа шчаслівы час?

* * *

Гляджу скрозь шыбу
пасля доўгай хваробы --
пялёсткі вішань
фарбуюць дахі ў сцягі
бел-чырвона-белыя…

* * *

Ясна, відочна
выблісне думка ў паўсне.
“Ранкам згадаю…”
Прачнешся на досвітку –
знікла без следу! Шкада…

* * *

Вусце Жодзінкі.
Адарваў аерыну –
гаркавы прысмак
пяшчотнага парастка
нагадаў мне маленства.