Дзеньнік прыватнага чалавека

Апавяданьнi, iмпрэсii, эсэ

Дубавец Сяргей

---

Крыштафовіч

Шарай гадзiнаю Крыштафовiч выходзiць зь вёскi, каб распалiць ля чыгуначных тораў вялiзнае вогнiшча. Ён глядзiць, як полымя ўзносiць да неба белы дым, высокiя зоркi i "агнi партавыя Лiбавы"... Мiма цугам лятуць цягнiкi, i ў запаленых вокнах журботныя дбмы пазiраюць Крыштафовiчу ў вочы, шукаючы там водсьвет свайго страчанага жаданьня.

-- Гэй, Крыштафовiч, нашто палiш ты вогнiшча каля чыгункi?

-- Глядзець на цягнiкi й глядзець на вагонь -- адно тое самае. Iсьцi побач з чыгункай -- пачувацца самiм сабою. Твае крокi -- твой рух. А калi ты сеў у цягнiк, паiмчаў у далёкi горад, гэта будзе ня твой рух, бо ты сядзiш i застаесься на месцы. Толькi час няспынна iдзе... У цягнiкох згараюць чалавечыя жыцьцi.