Лабух
Раманчык
Някляеў Уладзімір
12 У мяне поўны горад жонак...
У мяне поўны горад жонак, палюбоўніц, а адной з іх пад рукой не аказалася — і ісці, спяшацца ўночы няма куды і да каго. Хіба што Дартаньяна вывесці папісяць...
Нешта рабіць трэба з Лі-Лі, штосьці прыдумаць... Прападаючы, Лі-Лі, прападай... А не звані: „Табе не цікава нават, дзе я падзелася?.."
Паломвала ў скронях — змяя яшчэ пакусвала сама сябе за хвост — і дахаты павяло мяне не зваротнай дарогай цераз вакзал, а міма жандармерыі — паўз жылыя дамы палка ўнутраных войскаў. У адным з гэтых дамоў, пакуль па разводзе з Нінай разменьвалася кватэра, наймаў я пакой у знаёмага жандара: Крабіч мяне і Марту жыць да сябе не пусціў. Я папрасіўся, а ён адмовіў, і тым не менш прыходзіў да нас ці не праз дзень піць, вячэраць... Марта не ўсё разумела...
Не ўсё разумеў і жандар. Кватэру ён меў службовую, кватэрантаў пускаць яму нельга было. Ён, выходзіла, незаконна зарабляў на кватэрантах — і нехта на яго настукаў. Хутчэй за ўсё настукаў хтосьці з ягоных калег, з тых, хто хацеў і мог заняць вызваленую кватэру, а жандар чамусьці вырашыў, што гэта Крабіч, які яму не глянуўся, з якім ён аднойчы нават пабіўся... Нічога мне не сказаўшы, жандар дамовіўся са сваімі, каб Крабіча падлавілі п’яным, закінулі ў пастарунак і дазналіся, ці сапраўды настукаў ён... І Алесь прызнаўся, хоць не стукаў. Вядома ж, не стукаў, гэта яму не да галавы было, але прызнаўся. Яму ўперылі раз па рэбрах, два па нырках — і ён данёс, нагаварыў на сябе самога...
Разборкі ўчыняць праз тое ён не стаў:
— На сябе самога — не на некага!
Я гэтаксама меркаваў, а Марта думала не так, іначай.
— А якая розніца?.. На сябе нават горш. Ва ўсе часы ўсе злыдні таго і дамагаліся, каб чалавек найперш нагаварыў на сябе самога. Далей прасцей...
— Методыку карную спасцігаеш, — паспрабаваў пажартаваць жандар, з якім Крабіч прышоў мірыцца. — Нездарма немка...
Крабіч бездапаможна, скасавурана неяк зірнуў на Марту і прамаўчаў, адвярнуўшыся... І раптам кінуўся на жандара, з якім прышоў мірыцца:
— Марта не жартам сказала!.. Зусім не жарт сказала немка!..
І яны пакаціліся па падлозе...
Калі мы высяляліся ад жандара, Крабіч усё ж прапанаваў пажыць у яго. Марта адмовілася наадрэз.
З кім павядзешся, ад таго і набярэшся — і ад Крабіча я не толькі нукаў ягоных, але і яшчэ таго-сяго набраўся. Крабіч казаў, што варта рабіць толькі тое, чаго рабіць не варта. Што нікому не ў патрэбу, чаго сам ад сябе не чакаеш. Каб пасля ўзяцца за галаву, ківацца і думаць: ну што ж гэта такое я ўчыніў?..
Павярнуўшы да дома, у якім жылі мы некалі з Мартай, я падняўся на трэці паверх і націснуў кнопку званка каля дзвярэй злева.
Да дзвярэй падыйшлі, памаўчалі. Вочка ў дзвярах не было. Я помніў: дзверы былі такія тонкія, што вочка не ўрэзаць...
— Хто там?.. — спытаў жаночы галос. Не дзявочы і не старэчы, менавіта жаночы. Насцярожаны, але не палахлівы.
— Выбачайце, гэта кватэра Шалея?
— Якога Шалея?..
— Дзмітрыя Віктаравіча. Ён жыў тут...
— Калі?..
— Гадоў пятнаццаць...
— Гэта даўно... Даўно тут вайсковыя кватэры былі... Цяпер гарадскія.
Калі пятнаццаць гадоў для яе даўно, значыць, ёй не болей, як трыццаць...
— Дык цяпер не жыве?..
— Тут не жыве... А так, мусіць, жыве дзе-небудзь...
— Вы яго ведаеце?
— Не. Мужу ад работы кватэру далі...
На ўсялякі выпадак і пра мужа сказала, які дома — і калі што якое...
— Ад якой работы?
Голас здзівіўся.
— Вам нашто ведаць, ад якой?
Здзівіўшыся, голас падвысіўся, зазвінеў...
— Я выпадкова спытаў, прабачце... Ведаеце, голас у вас такі...
— Які?..
— Падобны на той, які я чуў, калі жыў тут... Я пакой наймаў у гэтай кватэры... Дабранач...
— Бывайце... — сказаў, разгубіўшыся, голас і спытаў адразу: — А вы што хацелі?
Хоць і галава баліць, але з голасам маім усё, як мае быць: жанчыны яму давяраюць...
— Нічога... Паглядзець.
— Што паглядзець?..
— Пакой, у якім жыў...
— Тут два пакоі...
— Я ведаю. Той, які без балкона...
— У любой кватэры ёсць пакой без балкона...
— Гэты без балкона з балконнымі дзвярмі...
— І таму вы захацелі ўбачыць яго?..
— Можа быць...
— Сярод ночы?..
Я зірнуў на гадзіннік: сапраўды было якраз сярод ночы, а поўначы...
— Днём не выпадае... — Я сеў да дзвярэй, упёршыся ў праёме спінай і нагамі. — А вам чаго не спіцца?..
За дзвярыма перамаўчалі, раздумаючы, ці адказваць... Калі адказваць — гэта ўжо размова. Сярод ночы невядома з кім... Нічога не вырашаўшы, даволі гучна спыталіся:
— Вы селі пад дзверы?..
— Сеў...
— І сядзець будзеце?..
— Буду, калі не прагоніце... Мне ісці няма куды.
Таксама прысеўшы, з-за дзвярэй спыталі цішэй:
— Вы не бомж?.. Вы ж ішлі некуды?.. У вас ёсць дом?..
Дзверы былі тымі ж, што і раней, тонкімі, як з фанеры, нават ціхаму голасу не заміналі. Гаварыць праз іх можна было хоць да раніцы...
— Дом ёсць. А ісці няма куды.
— А-а, жонка выгнала... — працягнуў голас, у якім адразу з’явіліся ноткі, з якімі гаворыць баба, калі думае, што ўсё ведае пра мужыка. Гэта ўжо была не размова, я пачаў падымацца... Голас змяніўся амаль спалохана.
— Пачакайце!..
— Чаго?
— Я ведаю, пра што вы, выбачайце... У самой такое бывала... І я адчыніла б вам, але...
— Нічога... Я разумею.
— Ды вы не разумееце!.. Я замкнёная.
Я сеў, не падняўшыся.
— Адамкніцеся...
— Не магу... — ледзь не шэптым сказалі, але і шэпт быў чутны, за дзвярама. — З таго боку замкнёная, з вашага. І ключа няма... Муж з’ехаў на два дні і замкнуў мяне. Ён заўсёды, калі з’язджае, замыкае мяне і ключы забірае...
— Чаму?..
За дзвярыма зноў памаўчалі і ўздыхнулі.
— Бо лічыць, што я блядзь, і пайду гуляць...
Уздыхнулі даверліва, нават занадта даверліва... Тут ужо я памаўчаў, не знаходзячы, што сказаць... Голас гэты на бляцкі не быў падобны...
— Што вы маўчыце?..
— Не ведаю, што сказаць...
— Можа, вам спытаць хочацца?..
— Пра што?..
— Ну, блядзь я, ці не?..
— Не хочацца...
— Праўда?
— Праўда.
— А яму хочацца. І ён пытае і пытае... І замыкае... Вам колькі гадоў?..
— Сорак два.
— Як яму. А мне дваццаць...
Як Лі-Лі!.. Яму — як мне, а ёй — як Лі-Лі...
— Колькі?
— Дваццаць. Чаму вы так здзівіліся?..
Я не стаў казаць, чаму...
— Памыліўся гадоў на дзесяць... Па голасе вам каля трыццаці...
Яна і не падумала пакрыўдзіцца: у дваццаць гадоў на такое не крыўдуюць.
— Гэта ад цыгарэт, кідаць трэба... У вас ёсць цыгарэты?..
— Ёсць...
— Прасуньце адну ў адтуліну замка... Яна шырокая, ён вялікім ключом мяне замыкае... А ў мяне на ўсю ноч і паўпачака не засталося...
— На ўсю ноч?..
— Ён раніцай прыязджае...
Я прасунуў цыгарэту, якую яна выцягнула і спытала:
— Выйшла нешта накшталт сексу, праўда?..
Нічога не адказаўшы, я стаў прасоўваць цыгарэты адну за адной... Яна засмяялася:
— Ой, хопіць... Калі многа, дык непадобна... Сабе пакіньце...
— У мяне прыпаліць няма чым... Згубіў запальнічку...
— Пачакайце...
Чуваць было, як яна паднялася, прайшла на кухню, вярнулася — крокі яе былі лёгкія, лятучыя... У адтуліне замка закурыўся дым і паказаўся агеньчык цыгарэты. Я прыпаліў...
— Дзякуй...
— Вам дзякуй... — За дзвярыма дзінькнула шкло аб шкло. — А ў мяне выпіць ёсць. Хочаце?
— Хачу... Мне галава баліць...
— Зараз вып’ем...
— Не вып’ем... Праз дзверы выпіць не прыдумаем...
— Вып’ем, я ўжо прыдумала...
З адтуліны замка, пакурваючыся дымком, вытыркнуўся кончык пластмасавай трубачкі для кактэйля... Знаходлівая, я б да такога не дадумаўся.
— Што ў цябе там?..
— Смакчыце, не атрута...
— А раптам...
— Дык памрэце — і ўсё. Усё адно ж паміраць, сорак два ўжо...
Вясёлая... З такай атруты не атруты, а воцату смактанеш... Лі-Лі ў такім жарце сабе не адмовіла б...
Як адчуўшы нешта, яна зноў засмяялася:
— Вам што... няўжо страшна? Нашто вы мне мёртвы?..
— А жывы нашто?..
— Я люблю жывых... Піце, а то перадумаю. Гэта каньяк французскі...
Я смактануў французскага каньяку, каб яна, пакуль вагаюся, сапраўды не перадумала і не наліла айчыннага воцату.
— Як цябе зваць?
Нечакана яна пастражэла ў голасе.
— Мы ўжо на ты?..Чаму?..
Ранейшы зварот на ты яна прапусціла, нібы не заўважыла...
— Бо памыліўся... На дзесяць гадоў памыліўся...
Яна вырашыла не рабіць з гэтага праблемы.
— Лілія. Ліля.
Глянь ты, як блізка...
— А вас?..
Я паспрабаў угадаць:
— Гэтак жа, як твайго мужа...
Не бачачы, я адчуў, як яна напружылася.
— І як зваць майго мужа?..
— Раман.
Толькі што западозрыўшы мяне, яна з палёгкай выпусціла струменьчык дыма ў адтуліну:
— Не Раман...
— А як?
— Якая розніца?..
Сапраўды, якая, калі не Раман... І добра, што не Раман... Не Раманчык.
— Ніякай. Добра, што не Раман...
— Вы, значыць, Раман?..
— Раман Канстанцінавіч...
— Бо вам сорок два...
— Бо мне сорак два...
— Што ж, вып’ем за знаёмства...
Яна высунула кончык трубачкі, з якой цягнуў я доўга — галаву ад каньяка адпускала.
— Ого...
— Што ого?..
— Паўшклянкі... Вы п’яніца?
— Я лабух.
— Хто?..
— Музыкант.
— Тады п’яніца... На чым вы граеце?..
— На ўсім...
— Так не бывае. На ўсім ніхто не грае...
— Я граю...
— А дзе вы граеце?..
— У рэстаране... Лабухі ў рэстаранах граюць.
Я падумаў, што зараз яна ўздыхне з жалем, пачуўшы пра рэстаран, і яна з жалем уздыхнула:
— Весела вам...
— Не.
— Чаму?
— Не ведаю...
— Бо вам сорак два?..
— Бо мне сорак два...
— І вы не Раман, а Раман Канстанцінавіч?..
— І я Раман Канстанцінавіч...
Мне здалося, што яна спрабуе зазірнуць у шчыліну замка... На лесвічнай пляцоўцы было амаль цёмна, лямпачка гарэла паверхам ніжэй.
— Хочаце, я вас Раманам буду называць?.. І на ты... У мяне муж, як ты...
— Называй... Ты ўжо называеш...
— І пытацца буду...
— Пытайся...
І нечакана яна спыталася:
.- Раман, а ў цябе раманы цяпер толькі праз дзверы?..
Я падумаў і сказаў:
— Маёй таксама дваццаць.
— А-а... — у другі раз працягнула яна з бабскімі ноткамі. — І ў цябе праблемы...
— Не ў гэтым...
— А ў чым?
— Шмат у чым, але не ў гэтым... Хочаш, гісторыю адну раскажу?
— Пра сваю?.. Якой таксама дваццаць?..
— Не.
— Тады хачу...
— Гісторыя доўгая...
— Не даўжэйшая за ноч?
— Не даўжэйшая... Яна і была ўночы...
Гэта зацікавіла яе.
— Ну?..
— Дай яшчэ выпіць... І прыпаліць, у мяне патухла...
У адтуліну высунуўся кончык трубачкі, а за ёй, калі я выпіў, паказаўся агеньчык цыгарэты... Нешта ёсць у гэтым — праз дзверы.
— Гульня такая піянерская была, ваенная...
— Ваенная?...
— Я ж кажу: гульня... „Зарніца” называлася. Ты не застала?..
— Не паспела... І што?..
— І нас, дванаццаць хлапчукоў, нібыта разведчыкаў, у адной палатцы размясцілі. Камандаваў намі Юрка Жаваранак, на год старэйшы за нас. Мы ўсе ў шостым класе вучыліся, а ён у сёмым. Здаровы быў такі, ледзь не мужыком глядзеўся. На другі дзень ён паклікаў мяне, мы адыйшлі ў лес, і Юрка сказаў, што хоча прызначыць мяне сваім намеснікам. Намеснікам камандзіра. Бо толькі са мной можа ў разведку пайсці, астатнім не давярае... У мяне галава закружылася.
— Ты п’яніца...
— Не цяпер, тады закружылася... Гэта табе не жарты: намеснік камандзіра разведчыкаў. І нават болей...
— Што болей?..
— Юрка нібы сумняваўся, ці можа ён сам быць камандзірам. Ці мае такое права, калі падазрае, што ўсе астатнія, апроч мяне, яму таксама не давераюць. А недавер байцоў да камандзіра ў такой справе, як разведка — верная пагібель. Таму, калі недавер сапраўды ёсць, ён гатовы стаць радавым, аддаць мне сваё камандзірства. Але для гэтага трэба дазнацца, як яно насамрэч: давяраюць байцы яму, ці не давяраюць. Што наогул яны пра яго думаюць... Ты слухаеш?
— Слухаю... А як даведацца, што пра цябе нехта думае?..
— Ён і падвучыў мяне, як... Сказаў, што ёсць такі прыём разведчыцкі...
— Які?..
Яна яшчэ болей зацікавілася...
— Пасля адбою, калі ўжо клаліся спаць, Юрка ўсім наманіў, што яму трэба на камандзірскі савет, дзе яго, мусіць, здымуць з камандзіраў. Прызначаць камандзірам нашым некага іншага. Ён пайшоў з палаткі, а я, як мы з ім і дамовіліся, разгаварыў байцоў. Спытаўся ў кожнага, што ён пра Жаваранка думае. Варты Жаваранак таго, каб быць нашым камандзірам, ці не...
Тут яна перапыніла мяне, спытаўшы здзіўлена:
— Ты разумеў, што робіш?..
— Разумеў.
— Так, як зараз?..
— Не так, як зараз... Але разумеў...
— І што выйшла?..
— Хто што казаў...
— А Юрка не пайшоў нікуды?..
— Не пайшоў... За палаткай стаяў з боку лесу... Потым тых, хто казаў пра яго кепска, па адным адводзіў у лес і біў... Штоночы вадзіў і біў...
Я зацягнуўся згарчэлай цыгарэтай, мне ўспаміны гэтыя не ў слодыч былі, а яна спытала:
— А ты?..
— Што я?..
— Ты стаў намеснікам камандзіра?..
— Не стаў.
— Сам не стаў, ці цябе не паставілі?..
— І не стаў, і не паставілі... Хіба ў гэтым справа?
— А ў чым?.. Ты ж сказаў, што ў цябе галава закружылася...
— Закружылася ў лесе... Пасля не кружылася...
— Ты ўжо не хацеў быць камандзірам?..
— Не хацеў... Ды які там камандзір...
— А калі б сапраўдны?..
— Гэта ж гульня...
— А ўсё астатняе?..
— Пра астатняе я і хачу ў цябе спытацца... Што ты на гэта скажаш?..
Я сам не чакаў такой размовы наросхрыст, напяўся: што яна прыдумае?.. Бо на такое нават старонняму чалавеку праўду сказаць — гэта ўмець трэба...
Яна адчула маю напятасць...
— Калі б ты ўсё ж камандзірам стаў... ці хоць намеснікам камандзіра... — пачала яна і спынілася. — Не, скажу тое, што думаю...
— І што ты думаеш?..
— Тое, што ўжо сказала...
— Што ты сказала?..
— Што я блядзь.
Я нават не зразумеў яе адразу... Гісторыю гэтую я ніколі і нікому не расказваў, яе толькі гэтак і можна было расказаць — уночы, у зачыненыя дзверы, за якімі даверліва гукаецца нехта, як рэха, якое затухне ў глухіх сценах, знікне — і як і не было нічога. Тут, на гэтай цёмнай лесвічнай пляцоўцы, я раптам распавёў невядома каму пра тое, пра што на светлых пляцоўках і не згадваў, стараўся не згадваць, каб забыць, і яно забылася, замглілася, не ўспаміналася, пакуль не ўсплыло ў казённа абстаўленай кватэры, куды паклікаў мяне Красевіч. Увесь той час, што прагаварыў я з падпалкоўнікам Панком, я глядзеў на яго і бачыў у ім пасталелага Юрку Жаваранка — у нечым яны нават падобныя былі. І мяне кручком падчапіла і ўжо не адпускала пытанне, якое раней, варушачы свае дзіцячыя і юначыя грахі, я і пытаннем не лічыў, бо яно здавалася выпадковым, як сам выпадак:
"Чаму ён з усіх мяне выбраў?.."
Бо я блядзь. Не блядун, а блядзь. А для бляцкіх спраў блядзей і выбіраюць.
Было яшчэ дзесяць... Гэткіх самых падшыванцаў, як і я... Большых і меншых, слабейшых і дужэйшых... Аднолькавых са мной... А выбраў ён мяне... І калі Юрка Жаваранак — выпадак, дык хто тады Шыгуцкі?.. Красевіч?.. Падпалкоўнік Панок?..
— Прасунь сваю трубачку...
— Каньяк скончыўся.
— А... Ну, не трэба...
— Гарэлку будзеш? Ці віно?..
— Гарэлку...
Яна пайшла ў глыбіню кватэры і доўга не вярталася. Мусібыць, вагалася, ці вяртацца. Я нават загадаў: вернецца — не вернецца... На яе месцы я б не вяртаўся.
Яна вярнулася з віном.
— Ён выпівае, вяртаючыся... А там гарэлкі ўсяго паўпляшкі. Падумае, што я выпіла...
— А пра віно не падумае?..
— Віно для яго не выпіўка...
Для каго яно выпіўка — віно?.. Крабіч яго проста вылівае. Хоць айчыннае, хоць французскае... „Ён (не помню, хто) праглынуў шамбэтрэн Кло-дэ-Бэз, як піва, працягнуў бакал за дабаўкай, і я наліў, радуючыся, што гэта не рышэбур...” Песня...
— Ты што там маўчыш?..
— Смакую... Смачнае віно...
— Смакуюць не шклянкамі...
— Няўжо шклянку высмактаў?..
— З верхам... Раскажы яшчэ што-небудзь...
— Табе не хапіла?..
— А што ты расказаў?.. Дзіцячую гісторыю нейкую... Можа, і перажываеш?..
— Праўду сказаць?..
— У нас ноч праўды...
Вось ужо нешта і ёсць у нас...
— Перажываю...
— Тады нашто расказваў? Ты п’яніца-мазахіст?..
— Не. Я і не п’яніца, і не мазахіст...
— А хто ты?..
— Ты ж сама сказала, хто...
— Нічога я пра цябе не гаварыла. Што я пра цябе ведаю?.. Я пра сябе сказала.
Нешта ўпала ў яе — мякка на падлогу шлэпнулася, і яна працягнула па-дзіцячаму пакрыўджана:
— Ну-у во-о...
— Трагедыя?..
— Бутэрбро-о-д... З ікрой паюснай... Я яе лыжкамі ем, так люблю, а тут апошняе намазала — і шлэп...
— Верхам уніз?..
— А то як... У блядзей усё так...
— Што ты на сябе нагаворваеш?.. Якая ты блядзь?.. Ты мужу хоць раз здрадзіла?..
— Ні разу... Не выйшла...
— Ну-у во-о... А туды ж, у блядзі... Заслугі нейкія трэба мець.
— Як у цябе?..
— Маіх табе не здабыць...
— І цяпер ты камандзір?..
Не абы якая дзяўчынка... Прасцей, чым Лі-Лі, чым Каміла, але не простая... Ды просценькіх па нашым часе — пашукаць...
— Больш, чым камандзір... Секс-гералісімус...
— Хто-хто?..
— Дачка мая лічыць, што я вярхоўны сексуальны настаўнік... Секс-гуру...
— У цябе і дачка ёсць?..
— І сын... Яму шаснаццаць.
— А ёй колькі?.. Ці хочаш, угадаю?..
— Ужо ўгадала...
— Дваццаць?
— Дваццаць...
— Абставіўся ты... А як дачка можа лічыць, што ты секс-гуру?..
— Па кітайскай філасофіі...
— Пры чым тут філасофія?.. Ты ж не спіш з ёй?.. Хоць я і пра такое чула...
Я таксама пра такое чуў... Віно змешвалася ўва мне з каньяком, падвясельвала, вызваляла і ад болю ў скронях, і ад усяго вызваляла, і ўжо дробязнай, смешнай здавалася толькі што расказаная, насамрэч дзіцячая, гісторыя — знайшоў што расказваць, з чаго гэта мяне пацягнула? — і малады, інтымна прыглушаны голас жаночы, сама прысутнасць жанчыны, хай за дзвярыма, але гэткімі тонкімі, што чуваць дыханне, плаўна зносілі мяне да таго, для чаго я, можа — няхай сабе бляддзю — і на пляцоўцы гэтай лесвічнай, начной, цёмнай, і ў непрасветным, бляцкім свеце гэтым з’явіўся, дзеля чаго, не шукаючы — лёсам, выпадкам — знайшоў Лі-Лі, толькі пра Лі-Лі больш ні слова, ні слова, не трэба болей пра Лі-Лі...
— Гэта я так, ні пры чым... Прыдумала — і лічыць... Ты ж прыдумала пра сябе, што ты блядзь, хоць ні разу мужу не здрадзіла...
— Дык пра сябе — не пра некага... І я не прыдумала, я сябе адчуваю так з-за яго... Разумееш?
Мне ўжо не надта хацелася нешта разумець...
— І даўно ты з ім?..
— Тры гады... Як школу скончыла...
— Цэлкай?..
— Гэта важна?..
— Для мяне не...
— А для яго важней за ўсё было... Цэлкай. Каб ведала, я б сама яе зламала...
— Што ведала?..
— Што будзе так, як ёсць... Я на цэлку гэтую і замкнёная. Ён зацыклены, дакрануцца да мяне не дае нікому... Калі б ён мяне не трымаў, адпускаў, і калі б я нават спала, з кім папала, я ўсё адно не была б бляддзю... А так расселася ўночы пад дзвярыма, дымлю, п’ю з мужыком нейкім, байкі ягоныя дзіцячыя слухаю — і ведаю, што блядзь...
Яна прагаварыла гэта такім спякотным шэптам, што я адчуў яе цела — імклівае, струменістае цела. Скрозь дрэва пранізвалася ягоная гарачыня, неспатольнасць, прага — і я спытаў:
— Лі-Лі, ты мастурбіруеш?..
Яна не заўважыла блытаніны, злучка ў імені...
— Лашчуся...
Ноч праўды...
— Ты голая?..
— У начнушцы...
— Скінь...
— Нашто?..
— Скінь, я хачу паласціццца з табой голай...
— А дзверы?..
— Не ў памеху...
— Тады і трусікі зняць?..
— І трусікі здымі...
Яна на момант стаіла дыханне, яе дыханне здзіўлялася таму, што яна вырабляе, але дыханне хацела, каб так дзіўна было, і праз паўзу яна задыхала часцей, паднялася, мы падняліся разам...
— Скінула...
— І трусікі?..
— І трусікі...
— Стаіш голая?..
— Голая...
— Зусім?..
— Зусім...
— Перад голым мужыком?..
— Перад голым...
— Незнаёмым табе?..
— Незнаёмым...
— Кончаная блядзь?..
— Кончаная...
— Для кончанай блядзі нечага не хапае...
— Не хапае... Чаго?..
— Таго, што робіцца не праз дзверы... Але мы зробім гэта праз дзверы, бо ты не блядзь... І дзвярэй паміж намі няма...
— Няма...
— Прыцісніся да мяне...
— Я прыціснулася...
— Мацней... Абдымі мяне...
— Абняла...
— Я не адчуваю... Дзе ты?..
— Тут... З табой...
— Уся са мной?..
— Да кропелькі...
— Цяпер адчуваю... Пацалаваць цябе?..
— Пацалуй...
— Якая ты пяшчотная... Такіх пяшчотных болей няма, ва ўсім свеце няма, толькі ты... Якія салодкія твае губы... Тонкая шыя... Мяккія плечы з гэтымі радзімкамі... я сцалую адну, нічога?..
— Нічога... Іх многа...
— Дзве на левым і тры на правым...
— Тры на левым і дзве на правым...
— І па адной на грудзях...
— На грудзях не было ў мяне радзімак...
— Я пасадзіў іх... Зняў з плячэй і пасадзіў... Круглыя якія ў цябе грудзі... Пругкія саскі... Ты не карміла дзіця, мяне чакала...
— Цябе чакала...
— І між грудзямі пахне пралескамі... Да самага жывата пахне... да пупка... і ніжэй, да ўзлеску... Я пагуляю ў ім?..
— Пагуляй...
— Шаўкавісты які... А пад ім нешта пульсуе, б’ецца... Крынічка?..
— Крынічка...
— І можна папіць?..
— Можна... Папі...
— Як хмельна... Хмельная крынічка з шаўковымі беражкамі... Я ў яе нырнуць хачу... Увесь-увесь хачу ўвайсці ў яе, колькі мяне ёсць...
— Увайдзі...
— Я абдымаю цябе?..
— Абдымаеш...
— За плечы?..
— За плечы...
— За спіну?..
— За спіну...
— За ўсё?..
— За ўсё...
— Не занадта моцна?..
— Не, можаш мацней...
— Так?..
— Так... Яшчэ мацней...
— Ты йдзеш да мяне?..
— Іду...
Я ўдарыўся ў дзверы — хмелем, жаданнем:
— Ідзі да мяне!.. Я так хачу быць з табой, салодкая мая, страсная, спякотная, увесь хачу быць, тут, тут, у табе, ва ўсёй табе, у глыбіні тваёй, я так цябе прагну, што ні раблю — пра цябе думаю, шукаю цябе, без цябе сумую, я жыць без цябе не магу, так кахаю, так хачу, каб ты мяне кахала, была са мной, нікуды і ніколі не знікала, была і была, толькі ты была, і нікога, апроч цябе, я жыць без цябе не магу, паміраю, ты болей не прападай, не прападай, будзь са мной, будзь, ідзі да мяне, Лі-Лі!.. — каханая, каханая, адзіная, адзіная — о-о-о...
— Ёй-ёй-ёй-ёй-ёй.. — тоненька, высока наклаўся яе голас на мой, — ёй-ёй-ёй... ёйёйёйёйёйёйёй... як соладка... ёй-ёй-ёй-ёй-ёй...
Я не кончыў — час палюцый маіх даўно мінуў... Але я быў з Лі-Лі, толькі што соладка быў з Лі-Лі... Я кахаю цябе, Лі-Лі, дзе ты падзелася?..
Ёйкаць за дзвярыма перасталі і шапнулі:
— Ламані...
— Што ламануць?..
— Дзверы... Яны тонкія...
— А пасля?..
— Пажар наладзім... Пажарным пазвонім, яны ўсё тут пераламаюць...
Гэты ўжо была б забаўка на ўсю ноч...
— Не, я пайду... Другім разам падпалім...
— Другім разам такога не будзе...
— Будзе... Дабранач... Дзякуй табе...
Я павярнуўся да лесвіцы, дзверы рванулі знутры:
— Раман!.. Раман Канстанцінавіч... Эй!..
Без пажара ў гэтым доме не абыйдзецца... Але без мяне, я пазабаўляўся нядаўна ў адным доме... І я рушыў з пад’езда на вуліцу.
Пакуль цягнуўся наш раман праз дзверы, ноч устала над Грушаўкаю ў поўны рост — іскрыстая, дрыготкая, з Млечным Шляхам, месяцам, сузор’ямі...
— Эй!.. — пачулася з-пад месяца. — А пакой паглядзець?..
Лілія, аблітая месячным святлом, стаяла на балконе... Як і ноч, у поўны рост стаяла — голая ў сузор’ях. Я адыходзіў, а яна свяцілася, фасфарыцыравала і раставала ў месячным святле...
Здань.